UWAGA !!! Tu jest adaptacja ze strony internetowej http://republika.pl/bah/konwied2.html
Wersja systemu prawnego www.prawo.pl/akty/dz-u-1959-54-321,16784411.html
Konwencja genewska w wersji od 23.08.1985r
Dz.U.59.54.321
1958-10-29uzup.Dz.U.59.54.322
KONWENCJA GENEWSKA
O RUCHU DROGOWYM, PROTOKÓŁ W SPRAWIE ZNAKÓW I SYGNAŁÓW DROGOWYCH ORAZ
AKT KOŃCOWY,
podpisane w Genewie dnia 19 września 1949 r.*
(Dz. U. z dnia 29 września 1959 r.)
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 19 września 1949 r. podpisane zostały w Genewie Konwencja o
ruchu drogowym, Protokół w sprawie znaków i sygnałów drogowych oraz
Akt końcowy.
Po zaznajomieniu się z powyższymi aktami międzynarodowymi Rada Państwa
uznała je i uznaje za słuszne zarówno w całości, jak i każde z
postanowień w nich zawartych; oświadcza, że wyżej wymienione akty są
przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będą
niezmiennie zachowywane.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 25 września 1958 r.
(Teksty Konwencji, Protokołu i Aktu końcowego zamieszczone są w
załączniku do niniejszego numeru).
ZAŁĄCZNIK
KONWENCJA O RUCHU DROGOWYM
PROTOKÓŁ W SPRAWIE ZNAKÓW I SYGNAŁÓW DROGOWYCH
oraz
AKT KOŃCOWY
podpisane w Genewie dnia 19 września 1949 r.
KONWENCJA O RUCHU DROGOWYM
Umawiające się Państwa, pragnąc popierać rozwój międzynarodowego ruchu
drogowego i zapewnić jego bezpieczeństwo przez ustanowienie w tym celu
jednolitych zasad, zgodziły się na następujące postanowienia:
Rozdział I
POSTANOWIENIA OGÓLNE
Artykuł 1
1. Umawiające się Państwa, zachowując całkowicie prawo do ustalania
przepisów o użytkowaniu swych dróg , zgadzają się, aby wymienione
drogi były używane do ruchu międzynarodowego na warunkach
przewidzianych niniejszą Konwencją.
2. Umawiające się Państwa nie są zobowiązane do przyznawania
przywilejów wynikających z postanowień niniejszej Konwencji pojazdom
samochodowym, przyczepom lub kierowcom przebywającym na ich obszarze
bez przerwy w ciągu okresu czasu przekraczającego jeden rok.
Artykuł 2
1. Załączniki do niniejszej Konwencji uważa się za części integralne
niniejszej Konwencji, z tym jednakże zastrzeżeniem, że każde Państwo
będzie mogło w chwili podpisania lub ratyfikowania Konwencji albo
przystąpienia do niej lub w każdej chwili później oświadczyć, że ze
stosowania Konwencji wyłącza załączniki 1 i 2.
2. Każde Państwo będzie mogło w każdej chwili notyfikować Sekretarzowi
Generalnemu Narodów Zjednoczonych, że od daty wymienionej notyfikacji
będzie się uważało za związane załącznikami 1 i 2, poprzednio
wyłączonymi przez siebie, stosownie do paragrafu 1 niniejszego
artykułu.
Artykuł 3
1. Będą uważane za zgodne z treścią niniejszej Konwencji środki, jakie
wszystkie Umawiające się Państwa lub niektóre z nich zgodziły się lub
zgodzą się w przyszłości zastosować w celu ułatwienia międzynarodowego
ruchu drogowego przez uproszczenie formalności celnych, porządkowych,
administracyjnych, sanitarnych lub innych.
2. a) Każde z Umawiających się Państw będzie mogło wymagać złożenia
gwarancji dla zabezpieczenia zapłaty wszystkich opłat i należności
przywozowych, które przy braku tej gwarancji byłyby pobrane przy
przywozie każdego pojazdu samochodowego, dopuszczonego do ruchu
międzynarodowego.
b) W celu stosowania niniejszego artykułu Umawiające się Państwa będą
przejmować gwarancje organizacji działającej na ich własnym terytorium
i będącej członkiem międzynarodowego stowarzyszenia, które wydało
międzynarodowy dokument celny ważny dla pojazdu samochodowego (taki
jak książeczka celna z przepustkami granicznymi).
3. W celu dokonywania formalności, przewidzianych niniejszą Konwencją,
Umawiające się Państwa będą starały się uzgodnić godziny otwarcia
odpowiadających sobie na tej samej drodze międzynarodowej urzędów i
posterunków celnych.
Artykuł 4
1. W celu stosowania postanowień niniejszej Konwencji:
określenie "ruch międzynarodowy" oznacza taki ruch, w którym następuje
przekroczenie co najmniej jednej granicy państwowej;
określenie "droga" oznacza każdą drogę publiczną otwartą do ruchu
pojazdów;
określenie "jezdnia" oznacza część drogi zazwyczaj używanej do ruchu
pojazdów;
określenie "pas ruchu" oznacza część jezdni o szerokości
wystarczającej do ruchu jednego rzędu pojazdów;
określenie "kierujący" oznacza każdą osobę, która kieruje pojazdem,
włączając w to i rowery, oraz która prowadzi zwierzęta pociągowe,
juczne, wierzchowe i stada po drodze lub ma nad nimi rzeczywistą
pieczę;
określenie "pojazd samochodowy" oznacza każdy pojazd poruszający się
po drogach o własnym napędzie przy pomocy urządzenia mechanicznego,
przeznaczony zazwyczaj do transportu osób lub towarów, a nie będący
pojazdem poruszającym się po szynach, lub połączonym z przewodami
elektrycznymi. Każde Państwo które przyjęło załącznik 1, wyłączy z
tego określenia rowery z silnikiem pomocniczym, posiadającym cechy
charakterystyczne określone w wymienionym załączniku;
określenie "pojazd członowy" oznacza każdy pojazd samochodowy z
przyczepą bez przedniej osi, w ten sposób złączoną z pojazdem, że
część przyczepy spoczywa na pojeździe ciągnącym i że znaczna część
ciężaru tej przyczepy i jej ładunku obciąża pojazd ciągnący. Taka
przyczepa nazywa się "naczepa";
określenie "przyczepa" oznacza każdy pojazd, przeznaczony do
przyczepiania do pojazdu samochodowego;
określenie "rower" oznacza każdy rower, który nie jest zaopatrzony w
silnik spalinowy; każde Państwo związane załącznikiem 1 włączy do
niniejszego określenia rowery z silnikiem pomocniczym o cechach
charakterystycznych podanych w wymienionym załączniku;
określenie "ciężar pojazdu z ładunkiem" oznacza ciężar pojazdu na
postoju w stanie gotowym do jazdy oraz ciężar jego ładunku, łącznie z
ciężarem kierowcy i wszystkich innych osób przewożonych jednocześnie;
określenie "dopuszczalna ładowność" oznacza ciężar ładunku, wyznaczony
jako dopuszczalny przez właściwą władzę kraju, w którym pojazd został
zarejestrowany;
określenie "największy dopuszczalny ciężar pojazdu z ładunkiem"
oznacza ciężar pojazdu w stanie gotowym do drogi łącznie z
dopuszczalną ładownością.
Artykuł 5
Niniejsza Konwencja nie powinna być interpretowana jako dopuszczająca
transport osób za opłatą lub towarów innych, aniżeli bagaż osobisty
osób jadących pojazdem, ponieważ sprawa ta, jak również wszystkie
inne, nie objęte niniejszą Konwencją, należą do zakresu ustawodawstwa
krajowego, z zastrzeżeniem stosowania innych konwencji lub porozumień
międzynarodowych.
Rozdział II
PRZEPISY RUCHU DROGOWEGO
Artykuł 6
Każde z Umawiających się Państw przedsięweźmie wszelkie odpowiednie
środki w celu zapewnienia przestrzegania przepisów zawartych w
niniejszym rozdziale.
Artykuł 3 7
Wszyscy kierujący, osoby piesze i inni użytkownicy dróg powinni
zachowywać się w taki sposób, aby nie powodować niebezpieczeństwa lub
utrudnienia ruchu. Powinni oni unikać narażenia na szkodę osób lub
w3własności publicznej bądź prywatnej.
Artykuł 8
1. Każdy pojazd lub zespół sprzęgniętych z sobą pojazdów, które
poruszają się oddzielnie, powinien posiadać kierującego.
2. Zwierzęta pociągowe, juczne lub wierzchowe powinny posiadać
kierującego, a inne zwierzęta powinny być pod nadzorem, z wyjątkiem
stref specjalnych, opatrzonych znakami na punktach wejściowych.
3. Konwoje pojazdów oraz stada zwierząt powinny mieć kierujących, w
ilości przewidzianej przez przepisy krajowe.
4. Konwoje oraz stada zwierząt w razie potrzeby powinny być podzielone
na części o umiarkowanej długości, oddzielone od siebie przerwami
dostatecznie dużymi dla zapewnienia sprawności ruchu. Postanowienie to
nie stosuje się do obszarów, gdzie odbywają się wędrówki szczepów
koczowniczych.
5. Kierujący powinni stale panować nad swymi pojazdami lub mieć
możliwość prowadzenia zwierząt. Powinni oni zastosować wszelkie środki
ostrożności, konieczne dla bezpieczeństwa zbliżających się do nich
innych użytkowników dróg.
Artykuł 9
1. Wszelkie pojazdy, które poruszają się w tym samym kierunku, powinny
trzymać się jednej i tej samej strony drogi, a kierunek ruchu w danym
kraju powinien być jednakowy na wszystkich drogach. Powyższe nie
narusza w niczym przepisów krajowych, dotyczących ruchu
jednokierunkowego.
2. Zgodnie z ogólną zasadą, we wszystkich przypadkach, gdy tego
wymagają przepisy artykułu 7, każdy kierujący powinien:
a)na jezdniach o dwóch pasach ruchu i przewidzianych do ruchu w obu
kierunkach prowadzić swój pojazd w pasie ruchu przeznaczonym dla
kierunku, w którym się porusza;
b)na jezdniach posiadających więcej niż dwa pasy ruchu prowadzić swój
pojazd w pasie ruchu najbliższym krawędzi jezdni stosownie do
kierunku, w którym się porusza.
3. Zwierzęta powinny być prowadzone lub pędzone jak najbliżej krawędzi
drogi, w myśl przepisów przewidzianych ustawodawstwem krajowym.
Artykuł 10
Każdy kierujący pojazdem powinien stale panować nad szybkością i
prowadzić pojazd rozważnie i ostrożnie. W każdym przypadku, gdy
wymagają tego okoliczności, a zwłaszcza, gdy widoczność nie jest
dobra, powinien on zwolnić lub zatrzymać się.
Artykuł 11
1. Każdy kierujący, jeśli wymija albo daje się wyprzedzić, powinien
trzymać się możliwie jak najbliżej krawędzi jezdni, na pasie ruchu
przeznaczonym dla kierunku, w którym się porusza. Wyprzedzanie
pojazdów i zwierząt powinno być dokonywane z prawej strony bądź z
lewej, zależnie od kierunku ruchu obowiązującego w danym kraju.
Przepisy te mogą nie być stosowane w odniesieniu do tramwajów i innych
pojazdów szynowych na drogach, jak również na niektórych drogach
górskich.
2. Każdy kierujący przy zbliżaniu się pojazdu lub zwierzęcia
prowadzonego (pędzonego) powinien:
a)w przypadku, gdy pojazd lub zwierzęta prowadzone mijają się z nim,
pozostawić miejsce dostateczne do ich przejazdu lub przejścia;
b)w przypadku, gdy pojazd zamierza go wyprzedzić, zbliżyć się możliwie
najbliżej do krawędzi jezdni odpowiadającej kierunkowi ruchu i nie
zwiększać szybkości.
3. Każdy kierujący, który zamierza wyprzedzić, powinien upewnić się,
czy ma przed sobą dostateczne miejsce do wykonania tego zamiaru i czy
pole widzenia z przodu pozwala wyprzedzić bez narażenia kogokolwiek na
niebezpieczeństwo. Po wyprzedzeniu kierowca powinien sprowadzić pojazd
ponownie na prawo lub na lewo, w zależności od kierunku ruchu
obowiązującego w danym kraju, lecz dopiero po upewnieniu się, że może
tego dokonać bez utrudnień dla pojazdu, osób pieszych lub zwierząt,
które wyprzedził.
Artykuł 12
1. Każdy kierujący, zbliżający się do rozgałęzienia, skrzyżowania dróg
(węzła drogowego) albo do przejazdu kolejowego w poziomie szyn,
powinien zachować szczególną ostrożność w celu uniknięcia
jakiegokolwiek wypadku.
2. Na skrzyżowaniach określonych dróg lub ich odcinków może być
przyznane pierwszeństwo przejazdu. Pierwszeństwo jest uwidocznione
przez umieszczenie znaków. Kierujący, zbliżający się do drogi lub
odcinka drogi z prawem pierwszeństwa przejazdu, obowiązany jest
ustąpić pierwszeństwa przejazdu kierującym, którzy jadą tą drogą.
3. Postanowienia załącznika 2 dotyczące pierwszeństwa przejazdu na
skrzyżowaniach, nie objęte paragrafem 2 niniejszego artykułu, są
stosowane przez Państwa związane wymienionym załącznikiem.
4. Każdy kierujący przed skręceniem w inną drogę powinien:
a)upewnić się, że może to zrobić bez niebezpieczeństwa dla innych
użytkowników dróg;
b)wskazać wyraźnie swój zamiar;
c)zbliżyć się jak najbardziej do krawędzi jezdni po stronie
odpowiadającej kierunkowi swego ruchu, jeżeli zamierza opuścić drogę
skręcając w tę stronę;
d)zbliżyć się możliwie jak najbardziej do środka jezdni, jeżeli
zamierza opuścić drogę, skręcając w drugą stronę, z zastrzeżeniem
postanowień paragrafu 2 artykułu 16;
e)w żadnym przypadku nie przeszkadzać ruchowi z przeciwnego kierunku.
Artykuł 13
1. W czasie postoju na drodze pojazdy lub zwierzęta powinny być
ustawione możliwie jak najbliżej krawędzi jezdni, jeżeli nie mogą być
umieszczone poza jej obrębem. Kierujący nie powinni opuszczać pojazdów
lub zwierząt przed zastosowaniem wszystkich środków ostrożności,
koniecznych dla uniknięcia wypadku.
2. Nie wolno pozostawiać stojących pojazdów i zwierząt tam, gdzie
stanowiłyby one niebezpieczeństwo lub przeszkodę, zwłaszcza na
skrzyżowaniu, na zakręcie, na wierzchołku wzniesienia drogi lub w
pobliżu tych miejsc.
Artykuł 14
Należy przedsięwziąć wszelkie środki ostrożności potrzebne do tego,
aby ładunek pojazdu nie mógł spowodować szkody lub niebezpieczeństwa.
Artykuł 15
1. Z zapadnięciem zmierzchu i w ciągu nocy lub gdy wymagają tego
warunki atmosferyczne, każdy pojazd lub zespół załączonych pojazdów,
który znajduje się na drodze, powinien posiadać co najmniej jedno
przednie światło białe i co najmniej jedno tylne światło czerwone.
Jeżeli pojazd z wyjątkiem roweru lub motocykla bez przyczepki posiada
tylko jedno przednie światło białe, powinno ono być umieszczone po
stronie pojazdów nadjeżdżających z przeciwnego kierunku.
W krajach, w których obowiązują dwa przednie białe światła, powinny
one być umieszczone z prawej i z lewej strony pojazdu.
Światło czerwone może być wytwarzane albo przez inne urządzenia
aniżeli to, które wytwarza przednie białe światło lub przednie białe
świat3a, albo przez to samo urządzenie, jeżeli niewielka d3ugość i
budowa pojazdu na to pozwalają.
2. W żadnym przypadku pojazd nie może mieć światła czerwonego
skierowanego do przodu ani światła białego skierowanego do tyłu.
Również nie może mieć szkieł odblaskowych czerwonych z przodu lub
białych z tyłu. Postanowień powyższych nie stosuje się do świateł
białych lub żółtych, używanych przy jeździe do tyłu, jeżeli
ustawodawstwo kraju, w którym pojazd jest zarejestrowany, pozwala na
używanie takich świateł.
3. Światła oraz szkła odblaskowe powinny wyraźnie wskazywać pojazd
innym użytkownikom drogi.
4. Każde Umawiające się Państwo lub jedna z jego części składowych
może zwolnić od postanowień niniejszego artykułu z zastrzeżeniem, że
zostaną zastosowane wszystkie środki zapewniające normalne warunki
bezpieczeństwa ruchu:
a)pojazdy użytkowane do celów specjalnych lub na warunkach
specjalnych;
b)niektóre pojazdy o szczególnym kształcie lub szczególnego rodzaju;
c)pojazdy stojące na drodze, której oświetlenie jest wystarczające.
Artykuł 16
1. Postanowienia niniejszego rozdziału stosuje się do trolejbusów.
2. a) Rowerzyści obowiązani są używać dróg rowerowych, gdy nakazuje to
specjalny znak lub gdy krajowe przepisy nakładają na nich taki
obowiązek:
b)Rowerzyści powinni jechać jeden za drugim we wszystkich przypadkach,
gdy tego wymagają warunki ruchu, a prócz wyjątkowych przypadków
przewidzianych w krajowych przepisach, nigdy nie powinni jechać obok
siebie w ilości większej aniżeli dwóch;
c)Zabrania się rowerzystom czepiania się pojazdów;
d)Przepis artykułu 12, paragraf 4, punkt d) nie dotyczy rowerzystów w
krajach, w których przepisy krajowe postanawiają inaczej.
Rozdział III
ZNAKI I SYGNAŁY DROGOWE
Artykuł 17
1. W celu zapewnienia jednolitego systemu sygnalizacji znaki i sygnały
drogowe przyjęte przez każde Umawiające się Państwo będą w miarę
możności jedynymi znakami, które umieszcza się na drogach tego
Państwa. W razie potrzeby wprowadzenia jakiegokolwiek nowego znaku,
powinien on pod względem cech charakterystycznych, kształtu i koloru,
jak również ewentualnie zastosowanego rodzaju symbolu odpowiadać
systemowi, obowiązującemu w tym Państwie.
2. Ilość przepisowych znaków powinna być ograniczona do niezbędnej
potrzeby. Znaki należy umieszczać tylko w miejscach, w których są
niezbędne.
3. Znaki ostrzegawcze powinny być ustawione w dostatecznej odległości
od przeszkody, aby mogły skutecznie ostrzegać użytkowników drogi.
4. Nie będzie dopuszczane umieszczanie na przepisowym znaku
jakiegokolwiek napisu obcego jego istocie i w sposób zmniejszający
jego widoczność lub zmieniającego jego charakter.
5. Używanie wszelkich tablic lub napisów, które można by pomylić z
przepisowymi znakami lub które mogłyby utrudnić ich odczytanie,
zostanie zabronione.
Rozdział IV
POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH I PRZYCZEP W RUCHU
MIĘDZYNARODOWYM
Artykuł 18
1. Dla korzystania z postanowień niniejszej Konwencji każdy pojazd
samochodowy powinien być zarejestrowany przez jedno Umawiające się
Państwo lub jedną z jego części składowych, zgodnie z jego
ustawodawstwem.
2. Zgłaszającemu pojazd samochodowy do rejestracji właściwa władza lub
uprawnione do tego stowarzyszenie wydaje dowód rejestracyjny
zawierający co najmniej numer porządkowy, zwany numerem
rejestracyjnym, nazwę lub markę wytwórni pojazdu, numer fabryczny albo
numer serii wytwórni, datę pierwszego dopuszczenia do ruchu, jak
również nazwisko i imię, bądź imiona i miejsce zamieszkania
zgłaszającego się o zarejestrowanie pojazdu.
3. Dowody rejestracyjne, wydane w myśl wyżej wymienionych warunków,
będą uznawane przez wszystkie Umawiające się Państwa jako dowód
prawidłowości zawartych w nich danych, do czasu stwierdzenia, że jest
inaczej.
Artykuł 19
1. Każdy pojazd samochodowy powinien posiadać przynajmniej z tytułu,
wypisany na tablicy lub na samym pojeździe, znak rejestracyjny
przydzielony przez właściwą władzę. W przypadku gdy pojazd samochodowy
ciągnie jedną lub kilka przyczep, jedyna lub ostatnia przyczepa
powinny posiadać znak rejestracyjny pojazdu ciągnącego lub znak
rejestracyjny własny.
2. Układ i sposób umieszczania znaku rejestracyjnego są ustalone w
załączniku 3.
Artykuł 20
1. Każdy pojazd samochodowy powinien oprócz znaku rejestracyjnego
posiadać z tyłu wypisany na tablicy lub na samym pojeździe znak
wyróżniający, wskazujący miejsce rejestracji pojazdu. Znak ten
powinien wskazywać bądź Państwo, bądź terytorium stanowiące odrębną
jednostkę z punktu widzenia rejestracji. W przypadku gdy pojazd
ciągnie jedną lub kilka przyczep, znak wyróżniający powinien być
powtórzony z tyłu jedynej lub ostatniej przyczepy.
2. Układ i sposób umieszczenia znaku wyróżniającego ustalone są w
załączniku 4.
Artykuł 21
Każdy pojazd samochodowy i każda przyczepa powinny posiadać tabliczkę
tożsamości ustaloną w załączniku 5.
Artykuł 22
1. Pojazdy samochodowe i ich przyczepy powinny być w stanie zdatnym do
ruchu i w takim stanie technicznym, aby nie mogły stanowić
niebezpieczeństwa dla kierowców, osób zajmujących miejsca w pojeździe
i innych użytkowników drogi ani też narażać na szkodę własności
publicznej lub prywatnej.
2. Ponadto pojazdy samochodowe i przyczepy oraz ich wyposażenie
powinny odpowiadać warunkom przewidzianym w załączniku 6, a ich
kierowcy powinni przestrzegać przepisów tego załącznika.
3. Postanowienia niniejszego artykułu stosuje się do trolejbusów.
Artykuł 23
1. Największe wymiary oraz największe ciężary pojazdów z ładunkiem,
dopuszczonych do ruchu na drogach Umawiającego się Państwa lub jednej
z jego części składowych, ustalone są przez przepisy krajowe. Na
niektórych drogach, wyznaczonych przez Państwa, które uczestniczą w
umowach regionalnych, lub w braku takich umów przez jedno Umawiające
się Państwo, największe wymiary oraz największe dopuszczalne ciężary
pojazdów z ładunkiem będą takie, jak ustalone w załączniku 7.
2. Postanowienia niniejszego artykułu stosuje się do trolejbusów.
Rozdział V
KIEROWCY POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM
Artykuł 24
1. Każde z Umawiających się Państw udzieli każdemu kierowcy, który
znajdzie się na jego terytorium i który spełnia warunki przewidziane w
załączniku 8, zezwolenia na prowadzenie na swoich drogach, bez
ponownego egzaminu, pojazdów samochodowych, należących do rodzaju lub
rodzajów określonych w załączniku 9 i 10, na których prowadzenie po
złożeniu dowodu swych kwalifikacji - kierowca uzyskał ważne
pozwolenie, wydane przez właściwe władze innego Umawiającego się
Państwa lub jednej z jego części składowych lub przez stowarzyszenie
upoważnione przez te władze.
2. Jednakże Umawiające się Państwo będzie mogło żądać od kierowcy,
który udaje się na jego terytorium, aby posiadał międzynarodowe
pozwolenie na prowadzenie pojazdów samochodowych, zgodnie z wzorem
umieszczonym w załączniku 10; w szczególności dotyczy to kierowcy
przybywającego z kraju, w którym krajowe pozwolenie na prowadzenie
pojazdów samochodowych nie jest wymagane lub w którym krajowe
pozwolenie na prowadzenie pojazdów samochodowych nie jest zgodne z
wzorem zawartym w załączniku 9.
3. Międzynarodowe pozwolenie na prowadzenie pojazdów samochodowych
będzie wydawane przez właściwe władze Umawiającego się Państwa lub
jednej z jego części składowych albo przez uprawnione przez te władze
stowarzyszenie i zaopatrzone w pieczęć lub znak władzy bądź
stowarzyszenia, po złożeniu przez kierowcę dowodu posiadania
kwalifikacji. Pozwolenie to upoważnia do prowadzenia, bez składania
ponownego egzaminu i we wszystkich Umawiających się Państwach,
pojazdów samochodowych należących do rodzajów, na które zostało
wydane.
4. Można odmówić prawa korzystania z pozwolenia na prowadzenie
pojazdów samochodowych zarówno krajowego, jak i międzynarodowego,
jeśli jest oczywiste, że warunki przepisane do jego wydania nie są już
zachowane.
5. Umawiające się Państwa lub jedna z jego części składowych może
pozbawić kierowcę prawa korzystania z jednego z wyżej
wyszczególnionych pozwoleń tylko wtedy, kiedy kierowca popełnił
wykroczenie przeciwko krajowym przepisom ruchu, które pociągają za
sobą cofnięcie pozwolenia na prowadzenie pojazdów samochodowych w myśl
ustawodawstwa danego Umawiającego się Państwa. W takim przypadku
Umawiające się Państwo lub jedna z jego części składowych, które
pozbawiły prawa korzystania z pozwolenia, będą mogły zatrzymać
pozwolenie i przechowywać je aż do upływu okresu czasu, na który
pozbawiono kierowcę korzystania z pozwolenia, albo do chwili, gdy ten
ostatni opuści obszar Umawiającego się Państwa, jeśli jego wyjazd
nastąpi przed upływem omawianego okresu pozbawienia pozwolenia.
Państwo lub jego część składowa może zamieścić w pozwoleniu uwagę o
dokonanym w powyższy sposób pozbawieniu prawa korzystania z pozwolenia
oraz zakomunikować nazwisko i adres kierowcy władzy, która wydała
pozwolenie.
6. W ciągu okresu pięcioletniego, poczynając od chwili wejścia w życie
niniejszej Konwencji, każdy kierowca dopuszczony do prowadzenia
pojazdu samochodowego w ruchu międzynarodowym, w myśl postanowień
Konwencji Międzynarodowej, dotyczącej ruchu samochodowego, podpisanej
w Paryżu dnia 24 kwietnia 1926 r. lub Konwencji o uregulowaniu ruchu
samochodowego między Państwami Amerykańskimi, otwartej do podpisu w
Waszyngtonie dnia 15 grudnia 1943 r., posiadający dokumenty wymagane
przez te konwencje, będzie uważany za spełniającego warunki
przewidziane w niniejszym artykule.
Artykuł 25
Umawiające się Państwa zobowiązują się udzielać sobie wzajemnie
.comrmacji umożliwiających ustalenie tożsamości osób posiadaczy
krajowego lub międzynarodowego pozwolenia na prowadzenie pojazdów
samochodowych wówczas, gdy podlegają oni karze za popełnione
wykroczenie przeciwko przepisom ruchu. Również będą one udzielały
sobie wzajemnie.comrmacji potrzebnych do ustalenia tożsamości
właściciela lub osoby, na której imię został zarejestrowany
zagraniczny pojazd, który był przyczyną poważnego wypadku.
Rozdział VI
POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ROWERÓW W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM
Artykuł 26
Rowery powinny być zaopatrzone w następujące urządzenia:
a)przynajmniej w jeden sprawnie działający hamulec;
b)w dźwiękowe urządzenie ostrzegawcze w postaci dzwonka, który
powinien być słyszany z wystarczającej odległości, z wykluczeniem
jakiegokolwiek innego dźwiękowego urządzenia ostrzegawczego;
c)po zapadnięciu zmroku i podczas nocy lub też gdy tego wymagają
warunki atmosferyczne, w przednie światło białe lub żółte oraz tylne
świat3o czerwone lub szkiełko odblaskowe.
Rozdział VII
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 27
1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do dnia 31 grudnia 1949 roku do
podpisu dla wszystkich Państw-Członków Narodów Zjednoczonych i dla
każdego Państwa zaproszonego do uczestniczenia w Konferencji w sprawie
transportu drogowego i samochodowego, która odbyła się w Genewie w
1949 roku.
2. Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana. Dokumenty ratyfikacyjne
będą złożone u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.
3. Poczynając od dnia 1 stycznia 1950 roku mogą przystąpić do
Konwencji Państwa wspomniane w paragrafie 1 tego artykułu, które nie
podpisały niniejszej Konwencji, jak również - każde inne Państwo,
dopuszczone do uczestniczenia w Konwencji uchwałą Rady
Gospodarczo-Społecznej. Konwencja będzie również otwarta do
przystąpienia w imieniu każdego Terytorium Powierniczego, którego
zarząd powierzono Narodom Zjednoczonym.
4. Przystąpienie nastąpi przez złożenie dokumentu przystąpienia u
Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 28
1. Podczas podpisywania, ratyfikacji lub przystąpienia albo w każdej
chwili później, każde Państwo będzie mogło oświadczyć przy pomocy
notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Narodów
Zjednoczonych, że postanowienia niniejszej Konwencji będą stosowane na
jakimkolwiek terytorium, którego stosunki międzynarodowe dane Państwo
reprezentuje. Postanowienia te będą mogły być stosowane na terytorium
lub terytoriach wymienionych w notyfikacji w trzydzieści dni od daty
otrzymania wymienionej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego albo,
jeżeli Konwencja jeszcze wtedy nie weszła w życie, z chwilą wejścia w
życie.
2. Gdy pozwolą na to okoliczności, każde z Umawiających się Państw
zobowiązuje się poczynić jak najwcześniej właściwe kroki, aby
rozciągnąć stosowanie niniejszej Konwencji na terytoria, których
stosunki międzynarodowe reprezentuje, z zastrzeżeniem zgody rządów
tych terytoriów, jeśli tego będą wymagać przepisy konstytucyjne.
3. Każde Państwo, które złożyło oświadczenie, zgodnie z
postanowieniami paragrafu 1 niniejszego artykułu, o stosowaniu
niniejszej Konwencji na terytorium, którego stosunki międzynarodowe
reprezentuje, będzie mogło w każdej chwili później oświadczyć przy
pomocy notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego, że niniejsza
Konwencja przestanie być stosowana na terytorium wymienionym w
notyfikacji. Po upływie roku od daty notyfikacji Konwencja przestanie
być stosowana na wymienionym terytorium.
Artykuł 29
Niniejsza Konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia, następującego
po dacie złożenia piątego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu
przystąpienia. Dla każdego Państwa, które ją będzie ratyfikować lub
przystąpi do niej po tej dacie, niniejsza Konwencja wejdzie w życie
trzydziestego dnia, następującego po dacie złożenia przez to Państwo
dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.
Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych zawiadomi o dacie wejścia w
życie niniejszej Konwencji każde z Państw-Sygnatariuszy lub Państw
przystępujących, jak również inne Państwa, które były zaproszone do
uczestniczenia w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie
transportu drogowego i samochodowego.
Artykuł 30
Niniejsza Konwencja uchyla i zastępuje w stosunkach między
Umawiającymi się Stronami Konwencję międzynarodową, dotyczącą ruchu
samochodowego i Konwencję międzynarodową, dotyczącą ruchu drogowego,
podpisane w Paryżu 24 kwietnia 1926 roku, oraz Konwencję o
uregulowaniu ruchu samochodowego między Państwami Amerykańskimi,
otwartą do podpisu w Waszyngtonie 15 grudnia 1943 roku.
Artykuł 31
1. Każda poprawka do niniejszej Konwencji, proponowana przez jedno z
Umawiających się Państw, będzie złożona u Sekretarza Generalnego
Narodów Zjednoczonych, który poda jej tekst do wiadomości wszystkim
Umawiającym się Państwom żądając jednocześnie, aby go powiadomiły w
przeciągu czterech miesięcy:
a)czy życzą sobie, aby została zwołana konferencja w celu zbadania
proponowanej poprawki;
b)czy są zdania, że należy przyjąć proponowaną poprawkę bez zwoływania
konferencji;
c)czy są zadania, że należy odrzucić proponowaną poprawkę bez
zwoływania konferencji;
Prócz Umawiających się Państw proponowana poprawka powinna być
przesłana przez Sekretarza Generalnego również wszystkim innym
Państwom, które były zaproszone do uczestniczenia w Konferencji
Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego.
2. Sekretarz Generalny zwoła konferencję Umawiających się Państw w
celu zbadania proponowanej poprawki w przypadku, gdy zwołania
konferencji zażądałyby:
a)co najmniej czwarta część Umawiających się Państw, gdy chodzi o
poprawkę proponowaną do części Konwencji nie będących załącznikami;
b)co najmniej trzecia część Umawiających się Państw, gdy chodzi o
poprawkę proponowaną do załącznika, z wyjątkiem załączników 1 i 2;
c)gdy chodzi o załączniki 1 i 2, co najmniej trzecia część Państw
związanych załącznikiem, do którego odnosi się proponowana poprawka.
Sekretarz Generalny zaprosi na tę konferencję, oprócz Umawiających się
Państw, Państwa zaproszone do uczestniczenia w Konferencji Narodów
Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego oraz
Państwa, których obecność Rada Gospodarczo-Społeczna uzna za pożądaną.
Postanowienia te nie będą stosowane, gdy poprawka do Konwencji będzie
przyjęta zgodnie z postanowieniami paragrafu 5 niniejszego artykułu.
3. Każda poprawka do niniejszej Konwencji, która będzie przyjęta przez
Konferencję większością dwóch trzecich głosów, będzie podana wszystkim
Umawiającym się Państwom, do akceptacji. W dziewięćdziesiąt dni po
akceptacji jej przez dwie trzecie Umawiających się Państw każda
poprawka do Konwencji, z wyjątkiem poprawki do załączników 1 i 2,
wejdzie w życie dla wszystkich Umawiających się Państw, z wyjątkiem
tych, które oświadczą przed datą jej wejścia w życie, że nie akceptują
jej.
Aby weszła w życie jakakolwiek poprawka do załączników 1 i 2, wymagana
jest większość dwóch trzecich państw związanych poprawianym
załącznikiem.
4. W czasie przyjmowania poprawki do niniejszej Konwencji, nie będącej
jednak poprawką do załączników 1 i 2, Konferencja będzie mogła
postanowić większością dwóch trzecich głosów, że poprawka jest tego
rodzaju, iż każde Umawiające się Państwo, które oświadczyło, że jej
nie akceptuje i które jej nie zaakceptuje w terminie dwunastu miesięcy
po jej wejściu w życie, po wygaśnięciu tego terminu przestanie być
uczestnikiem Konwencji.
5. W przypadku gdy przynajmniej dwie trzecie Umawiających się Państw
powiadomi Sekretarza Generalnego, zgodnie z ustępem b) paragrafu 1
niniejszego artykułu, że gotowe jest przyjąć poprawkę bez zwoływania
konferencji, Sekretarz Generalny skieruje notyfikację o ich
postanowieniu do wszystkich Umawiających się Państw. Po upływie
dziewięćdziesięciu dni od daty tej notyfikacji poprawka nabierze mocy
obowiązującej w stosunku do wszystkich Umawiających się Państw, z
wyjątkiem Państw, które w tym terminie zawiadomią Sekretarza
Generalnego, że są tej poprawce przeciwne.
6. Co się tyczy poprawek do załączników 1 i 2 oraz poprawek innych,
niż objęte paragrafem 4 niniejszego artykułu, pierwotne postanowienia
pozostaną w mocy w stosunku do każdego Umawiającego się Państwa, które
złoży oświadczenie przewidziane w paragrafie 3 lub zgłosi sprzeciw
przewidziany w paragrafie 5.
7. Umawiające się Państwo, które złożyło oświadczenie przewidziane w
paragrafie 3 niniejszego artykułu lub które zgłosiło sprzeciw do
poprawki zgodnie z postanowieniami paragrafu 5 niniejszego artykułu,
będzie mogło w każdej chwili wycofać te oświadczenie lub sprzeciw przy
pomocy notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego. Poprawka
nabierze mocy obowiązującej w stosunku do tego Państwa po otrzymaniu
wymienionej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.
Artykuł 32
Niniejsza Konwencja może być wypowiedziana w drodze jednorocznego
wypowiedzenia, zgłoszonego Sekretarzowi Generalnemu Narodów
Zjednoczonych, który zawiadomi o tym wypowiedzeniu każde Państwo,
które podpisało Konwencję lub do niej przystąpiło. Konwencja
przestanie obowiązywać Umawiające się Państwo, które ją wypowiedziało,
po wygaśnięciu tego jednorocznego terminu.
Artykuł 33
Każdy spór pomiędzy dwoma lub kilkoma Umawiającymi się Państwami,
dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, którego
strony nie mogłyby uregulować drogą rokowań lub innym sposobem, na
pisemne żądanie jednego z zainteresowanych Umawiających się Państw
może być przekazany do międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w
celu rozstrzygnięcia.
Artykuł 34
Żadne postanowienie niniejszej Konwencji nie powinno być
interpretowane w tym sensie, że zakazuje Umawiającemu się Państwu
zastosowanie środków zgodnych z postanowieniami Karty Narodów
Zjednoczonych i ograniczonych do wymagań sytuacji, które ono uważa za
potrzebne dla zapewnienia swego bezpieczeństwa zewnętrznego lub
wewnętrznego.
Artykuł 35
1. Oprócz zawiadomień przewidzianych w artykule 29, w paragrafach 1, 3
i 5 artykułu 31 oraz w artykule 32 Sekretarz Generalny notyfikować
będzie Państwom wymienionym w paragrafie 1 artykułu 27:
a)oświadczenia, którymi Umawiające się Państwa wyłączają załącznik 1,
załącznik 2 lub jeden i drugi ze stosowania Konwencji, zgodnie z
paragrafem 1 artykułu 2;
b)oświadczenia, którymi Umawiające się Państwa notyfikują swoje
postanowienia, że uważają się za związane załącznikiem 1, załącznikiem
2 lub jednym i drugim, zgodnie z paragrafem 2 artykułu 2;
c)podpisy, ratyfikacje i przystąpienia, w myśl artykułu 27;
d)notyfikacje w przedmiocie terytorialnego stosowania Konwencji, w
wykonaniu artykułu 28;
e)oświadczenia, którymi Państwa przyjmują poprawki do Konwencji,
zgodnie z paragrafem 3 artykułu 31;
f)sprzeciwy do poprawek do Konwencji, notyfikowane przez Państwa
Sekretarzowi Generalnemu, zgodnie z paragrafem 5 artykułu 31;
g)datę wejścia w życie poprawek do Konwencji, zgodnie z paragrafami 3
i 5 artykułu 31;
h)datę, od której Państwo przestanie być uczestnikiem Konwencji,
zgodnie z paragrafem 4 artykułu 31;
i)cofnięcie sprzeciwu do poprawki, w myśl paragrafu 7 artykułu 31;
j)listę Państw związanych poprawkami do Konwencji;
k)wypowiedzenia Konwencji, zgodnie z artykułem 32;
l)oświadczenia, że Konwencja przestała być stosowana do pewnego
terytorium, zgodnie z paragrafem 3 artykułu 28;
m)zawiadomienia w przedmiocie liter wyróżniających, dokonane przez
Państwa, zgodnie z postanowieniami paragrafu 3 załącznika 4.
2. Oryginał niniejszej Konwencji będzie złożony u Sekretarza
Generalnego, który prześle poświadczone za zgodność odpisy Państwom
wymienionym w paragrafie 1 artykułu 27.
3. Sekretarz Generalny jest upoważniony do zarejestrowania niniejszej
Konwencji z chwilą wejścia jej w życie.
Na dowód czego niżej podpisani przedstawiciele, po wzajemnym okazaniu
sobie pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej
formie, podpisali niniejszą konwencję.
Sporządzono w Genewie, w jednym egzemplarzu, w językach angielskim i
francuskim, przy czym obydwa teksty są autentyczne. Dnia
dziewiętnastego września tysiąc dziewięćset czterdziestego dziewiątego
roku.
Oświadczenia:
Czechosłowacja
Wyłączając ze stosowania Konwencji załącznik 2, zgodnie z paragrafem 1
artykułu 2 niniejszej Konwencji.
Dania
Z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu
2 niniejszej Konwencji, wyłączającego ze stosowania Konwencji
załącznik 1.
Dominikańska Republika
Oświadczając wyłączenie ze stosowania Konwencji załączników 1 i 2
zgodnie z paragrafem 1 artykułu 2 niniejszej Konwencji i wznawiając
zastrzeżenie odnośnie do paragrafu 2 artykułu 1 Konwencji, poczynione
na posiedzeniu plenarnym.
Francja
Powołując się na załącznik 6 rozdział IV ustęp b) Rząd Francuski
oświadcza, że nie może dopuścić więcej niż jedną przyczepę za pojazdem
ciągnącym i że nie dopuszcza przyczepy za pojazdem członowym.
Indie
Z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu
2 niniejszej Konwencji, wyłączającego ze stosowania Konwencji
załączniki 1 i 2.
Liban
(Z zastrzeżeniem ratyfikacji)
Norwegia
Z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu
2 niniejszej Konwencji, wyłączającego ze stosowania Konwencji
załącznik 1.
Filipiny
Z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu
2 niniejszej Konwencji, wyłączającego ze stosowania Konwencji
załącznik 1.
Szwecja
Z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu
2 niniejszej Konwencji, wyłączającego ze stosowania Konwencji
załącznik 1.
Unia Południowo-Afrykańska
Z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu
2 niniejszej Konwencji, wyłączającego ze stosowania Konwencji
załączniki 1 i 2.
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii
Z uwzględnieniem zastrzeżenia do artykułu 26, wymienionego w
paragrafie 7, d) Aktu Końcowego Konferencji w sprawie transportu
drogowego i samochodowego i z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego
zgodnie z paragrafem 1 artykułu 2 niniejszej Konwencji, wyłączającego
ze stosowania Konwencji załączniki 1 i 2.
Załączniki
Załącznik 1
POSTANOWIENIA DODATKOWE DOTYCZĄCE DEFINICJI POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH I
ROWERÓW
Nie uważa się za pojazdy samochodowe rowerów zaopatrzonych w silnik
pomocniczy spalinowy o pojemności skokowej do 50 cm3 (3,05 cala
sześciennego), pod warunkiem że pod względem budowy zachowują
wszystkie normalne cechy charakterystyczne rowerów.
Załącznik 2
PIERWSZEŃSTWO PRZEJAZDU
1. Gdy do skrzyżowania jednocześnie zbliżają się dwa pojazdy jadące po
drogach, z których żadna nie korzysta z prawa pierwszeństwa w stosunku
do drugiej, pojazd nadjeżdżający z lewej strony w krajach o ruchu
prawostronnym, zaś z prawej w krajach o ruchu lewostronnym, obowiązany
jest ustąpić pierwszeństwo przejazdu drugiemu pojazdowi.
2. Powyższa zasada pierwszeństwa przejazdu może nie dotyczyć tramwajów
i kolei kursujących na drogach.
Załącznik 3
ZNAK REJESTRACYJNY POJAZDÓW W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM
1. Znak rejestracyjny każdego pojazdu powinien składać się bądź z
cyfr, bądź cyfr i liter. Cyfry powinny być arabskie, takie jakie są w
użyciu w dokumentach Narodów Zjednoczonych, litery powinny być
łacińskie. Wolno jednakże używać innych cyfr i liter, lecz w tym
przypadku należy je powtórzyć w cyfrach i literach wskazanych powyżej.
2. Znak powinien być czytelny w dzień, podczas dobrej pogody, z
odległości 20 m (65 stóp).
3. W przypadku gdy znak rejestracyjny umieszczony jest na specjalnej
tablicy, tablica ta powinna być przymocowana pionowo lub prawie
pionowo i prostopadle do osi podłużnej pojazdu. Gdy znak jest
umieszczony lub namalowany na pojeździe, powinien znajdować się na
powierzchni pionowej lub prawie pionowej z tyłu pojazdu.
4. Znak rejestracyjny tylny powinien być oświetlony w sposób
przepisany w załączniku 6.
Załącznik 4
ZNAK WYRÓŻNIAJĄCY POJAZDY W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM
1. Znak wyróżniający powinien składać się z jednej do trzech dużych
liter łacińskich. Litery powinny posiadać wysokość co najmniej 80 mm
(3,1 cala), a grubość co najmniej 10 mm (0,4 cala). Litery powinny być
namalowane kolorem czarnym na białym tle w kształcie elipsy, której
większa oś jest pozioma.
2. Jeśli znak wyróżniający składa się z trzech liter, rozmiary elipsy
powinny wynosić co najmniej 240 mm (9,4 cala) szerokości i 145 mm (5,7
cala) wysokości. Wymiary te mogą być zmniejszone do 175 mm (6,9 cala)
szerokości i 115 mm (4,5 cala) wysokości, jeśli znak zawiera mniej
aniżeli trzy litery.
Co się tyczy znaków wyróżniających dla motocykli, wymiary elipsy,
niezależnie od tego, czy znak składa się z jednej, dwu czy z trzech
liter, mogą być zmniejszone do 175 mm (6,9 cala) szerokości i 115 mm
(4,5 cala) wysokości.
3. Litery wyróżniające dla poszczególnych Państw i terytoriów są
następujące:
AustraliaAUS
AustriaA
BelgiaB
Kongo BelgijskieCB
BułgariaBG
ChileRCH
CzechosłowacjaCS
DaniaDK
FrancjaF
Algier, Tunis, Maroko, Indie FrancuskieF
SaaraSA
IndieIND
IranIR
IzraelIL
WłochyI
LibanRL
LuksemburgL
HolandiaNL
NorwegiaN
FilipinyPI
PolskaPL
SzewcjaS
SzwajcariaCH
TurcjaTR
Unia Południowo-AfrykańskaZA
Zjednoczone KrólestwoGB
AlderneyGBA
GuernseyGBG
JerseyGBI
AdenADN
Archipelag BahamskiBS
BasutalandBL
Kraj BetchuanaBP
Honduras BrytyjskiBH
CyprCY
GambiaWAG
GibraltarGBZ
Złote WybrzeżeWAC
Hong-KongHK
JamajkaJA
JoharaJO
KedahKD
KelantanKL
KeniaEAK
LabuanSS
MalakkaSS
Związek Malajski (Negri-Sembilan, Pahang, Perak,
Selangor)FM
MaltaGBY
Wyspa MaurycegoMS
NigeriaWAN
Północna RodezjaNR
Kraj NyassaNP
PenangSS
PerlisPS
Prowincja WellesleySS
SeychellesSY
Sierra LeoneWAL
Somali BrytyjskieSP
Południowa RodezjaSR
Kraj SwaziSD
TanganikaEAT
TrengganuTU
TrinidadTD
UgandaEAU
Wyspy Wiatrów
GrenadaWG
Wyspa OEw. ŁucjiWL
Wyspa OEw. WincentegoWV
ZanzibarEAZ
Stany Zjednoczone AmerykiUSA
JugosławiaYU
Każde Państwo, które tego uprzednio nie uczyniło, powinno w chwili,
gdy podpisze lub ratyfikuje niniejszą Konwencję, lub do niej
przystąpi, notyfikować Sekretarzowi Generalnemu litery wyróżniające,
które wybrało.
4. W przypadku gdy znak wyróżniający umieszczony jest na specjalnej
tabliczce, tabliczka ta powinna być przymocowana pionowo lub prawie
pionowo i prostopadle do osi podłużnej pojazdu. W przypadku gdy znak
jest umieszczony lub namalowany na pojeździe, powinien on znajdować
się na powierzchni pionowej lub prawie pionowej, z tyłu pojazdu.
Załącznik 5
ZNAKI TOŻSAMOŚCI POJAZDÓW W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM
1. Znaki tożsamości obejmują:
a)dla pojazdów samochodowych:
i)nazwę lub markę wytwórni pojazdu;
ii)na podwoziu lub w braku podwozia na nadwoziu numer fabryczny lub
numer seryjny wytwórni;
iii)na silniku numer fabryczny silnika, jeżeli wytwórnia taki numer
umieściła;
b)dla przyczep bądź dane wspomniane wyżej pod i) i ii), bądź znak
tożsamości przydzielony dla przyczepy przez właściwą władzę.
2. Wyszczególnione wyżej znaki powinny być łatwo czytelne i
umieszczone w miejscach dostępnych; ponadto powinny być takie, aby
trudno je było zmienić lub usunąć.
Załącznik 6
WARUNKI TECHNICZNE DOTYCZĄCE WYPOSAŻENIA POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH I
PRZYCZEP W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM
I. Hamulce
a) Hamulce pojazdów samochodowych, z wyjątkiem motocykli z przyczepą
lub bez przyczepki
Każdy pojazd samochodowy powinien być wyposażony w hamulce
umożliwiające panowanie nad ruchem pojazdu i na zatrzymanie go w
sposób pewny, szybki i skuteczny, niezależnie od jego ładunku i spadku
lub wzniesienia terenu, na którym pojazd się znajduje.
Hamowanie powinno być wykonywane za pomocą dwóch przyrządów w ten
sposób urządzonych, aby w razie, gdy jeden z nich zawiedzie, można
było przy pomocy drugiego zatrzymać pojazd na właściwej odległości.
W niniejszym tekście jeden z tych przyrządów nasi nazwę "hamulec
zasadniczy" (nożny), drugi zaś "hamulec postojowy" (ręczny).
Hamulec postojowy powinien móc pozostać zablokowany nawet podczas
nieobecności kierowcy przy pomocy urządzenia o zwykłym działaniu
mechanicznym.
Koła hamowane przez każdy z przyrządów powinny być rozmieszczone
symetrycznie w stosunku do osi podłużnej pojazdu.
Powierzchnie hamowane powinny być stale połączone z kołami, bez
możności rozłączania innego, aniżeli chwilowo przy pomocy sprzęgła,
skrzynki biegów lub wolnego koła.
Przynajmniej jeden z przyrządów powinien działać na powierzchnie
hamowane, przymocowane do kół bezpośrednio lub za pośrednictwem części
niezawodnych.
b) Hamulec przyczep
Każda przyczepa, której największy dopuszczalny ciężar z ładunkiem
przekracza 750 kg (1650 funtów), powinna być wyposażona co najmniej w
jeden przyrząd hamulcowy działający na koła rozmieszczone symetrycznie
(po obu stronach) w stosunku do osi podłużnej pojazdu i przynajmniej
na połowę ilości kół.
Postanowienia poprzedniego ustępu stosuje się jednakże również do
przyczep, których największy dopuszczalny ciężar z ładunkiem nie
przekracza 750 kg (1650 funtów), lecz jest wyższy od połowy ciężaru
próżnego pojazdu ciągnącego.
Przyrząd hamulcowy przyczep, których największy dopuszczalny ciężar z
ładunkiem przekracza 3.500 kg (7.700 funtów), powinien być wprowadzany
w działanie przez uruchomienie hamulca zasadniczego pojazdu
ciągnącego; jeżeli największy dopuszczalny ciężar przyczepy z
ładunkiem nie przekracza 3.500 kg (7.700 funtów), przyrząd hamulcowy
przyczepy może być uruchamiany przez zbliżenie się przyczepy do
pojazdu ciągnącego (hamulce najazdowe).
Przyrząd hamulcowy przyczepy powinien uniemożliwiać obracanie się kół
przyczepy, odłączonej od pojazdu ciągnącego.
Każda przyczepa wyposażona w hamulec powinna być zaopatrzona w
przyrząd zapewniający samoczynne zatrzymanie się przyczepy w razie
zerwania się połączenia podczas ruchu. Postanowienie to nie stosuje
się ani do dwukołowych przyczep campingowych, ani do lekkich przyczep
bagażowych, których ciężar przekracza 750 kg (1650 funtów), pod
warunkiem że przyczepy takie będą zaopatrzone oprócz złącza głównego w
złącze dodatkowe, którym może być łańcuch lub lina z drutu.
c) Hamulce pojazdów członowych i zespołów
i) Pojazdy członowe
Postanowienia powyższego paragrafu a) stosuje się do każdego pojazdu
członowego. Naczepa, której największy dopuszczalny ciężar z ładunkiem
przekracza 750 kg (1650 funtów), powinna być zaopatrzona co najmniej w
jeden przyrząd hamulcowy uruchamiany przez hamulec zasadniczy pojazdu
ciągnącego.
Przyrząd hamulcowy naczepy, gdy jest odczepiona, powinien ponadto
uniemożliwiać obracanie się jej kół.
Przepisy krajowe mogą postanawiać, że każda naczepa zaopatrzona w
hamulec powinna być wyposażona w przyrząd hamulcowy, który samoczynnie
zapewnia zatrzymanie się naczepy w razie zerwania połączenia.
ii) Zespoły
Każdy zespół złożony z pojazdu samochodowego i jednej lub więcej
przyczep powinien być wyposażony w hamulce pozwalające na panowanie nad
ruchem pojazdu i na zatrzymanie go w sposób pewny, szybki i skuteczny,
niezależnie od jego ładunku oraz spadku lub wzniesienia terenu, na
jakim się znajduje.
d) Hamulce motocykli z przyczepkami lub bez przyczepek
Każdy motocykl powinien być zaopatrzony w dwa przyrządy hamulcowe,
uruchamiane przy pomocy ręki lub nogi, pozwalające na panowanie nad
ruchem pojazdu i na zatrzymanie go w sposób pewny, szybki i skuteczny.
II. Oświetlenie
a) Każdy pojazd samochodowy oprócz motocykli z przyczepką lub bez
przyczepki, którego szybkość na drodze poziomej może przekraczać 20 km
(12 mil) na godzinę, powinien być zaopatrzony co najmniej w dwa
światła drogowe (reflektory, najaśnice) białe lub żółte, umieszczone z
przodu pojazdu, oświetlające skutecznie drogę w nocy w czasie dobrej
pogody, na odległość co najmniej 100 m (325 stóp) przed pojazdem.
b) Każdy pojazd samochodowy oprócz motocykli z przyczepką lub bez
przyczepki, którego szybkość na drodze poziomej może przekraczać 20 km
(12 mil) na godzinę powinien być zaopatrzony w dwa światła mijania
białe lub żółte, umieszczone z przodu pojazdu, oświetlające w razie
potrzeby skutecznie drogę w nocy w czasie dobrej pogody, na odległość
co najmniej 30 m (100 stóp) przed pojazdem i nie oślepiające innych
użytkowników drogi, bez względu na kierunek ruchu.
Światła do mijania powinny być używane zamiast świateł drogowych we
wszystkich przypadkach, gdy istnieje potrzeba lub obowiązek nie
oślepiania innych użytkowników drogi.
c) Każdy motocykl z przyczepką lub bez przyczepki powinien być
zaopatrzony co najmniej w jedno światło drogowe i jedno światło do
mijania, odpowiadające postanowieniom wyżej wymienionych ustępów a) i
b). Jednakże motocykle zaopatrzone w silnik o największej pojemności
skokowej 50 cm (3,05 cala sześciennego) mogą być zwolnione z tego
obowiązku.
d) Każdy pojazd samochodowy oprócz motocykli bez przyczepek powinien
być zaopatrzony z przodu w dwa białe światła pozycyjne. Światła te
powinny być widoczne nocą w czasie dobrej pogody z odległości 150 m
(500 stóp) z przodu pojazdu i nie oślepiać innych użytkowników drogi.
Zewnętrzna granica powierzchni świecącej, najbardziej oddalona od
podłużnej płaszczyzny symetrii pojazdu, powinna znajdować się możliwie
najbliżej krawędzi pojazdu i w żadnym przypadku nie dalej aniżeli 400
mm (16 cali) od skrajnych linii obrysu pojazdu.
Światła pozycyjne powinny być zapalone nocą we wszystkich przypadkach,
gdy używanie tych świateł jest obowiązujące, a równocześnie ze
światłami do mijania w tych przypadkach, gdy żaden punkt powierzchni
świecącej świateł do mijania nie znajduje się w odległości mniejszej
niż 400 mm (16 cali) od skrajnej linii obrysu pojazdu.
e) Każdy pojazd samochodowy oraz każda przyczepa, umieszczone na końcu
zespołu pojazdów powinny być zaopatrzone z tyłu co najmniej w jedno
światło czerwone, widoczne w nocy przy dobrej pogodzie z tyłu pojazdu
z odleg3ości 150 m (500 stóp).
f) Znak rejestracyjny z tyłu każdego pojazdu samochodowego lub
przyczepy powinien być oświetlony nocą w taki sposób, aby był czytelny
w czasie dobrej pogody z odległości co najmniej 20 m (65 stóp) z tyłu
pojazdu.
g) Światło lub światła czerwone tylne i światło tylnego znaku
rejestracyjnego powinny być zapalane równocześnie z każdym ze świateł
pozycyjnych, świateł do mijania lub świateł drogowych.
h) Każdy pojazd samochodowy oprócz motocykla bez przyczepki powinien
być zaopatrzony w dwa czerwone szkiełka odblaskowe, najlepiej nie w
kształcie trójkąta, umieszczone z tyłu pojazdu symetrycznie z każdej
jego strony. Krawędź zewnętrzna każdego z tych szkiełek odblaskowych
powinna znajdować się możliwie najbliżej bocznej krawędzi pojazdu i w
żadnym przypadku nie dalej aniżeli 400 mm (16 cali) od skrajnych linii
obrysu pojazdu. Szkiełka odblaskowe mogą być wmontowane do tylnych
czerwonych lamp, jeżeli te ostatnie odpowiadają powyższemu warunkowi.
Szkiełka odblaskowe powinny być widoczne nocą w czasie dobrej pogody,
gdy są one oświetlone przez dwa światła drogowe, z odległości co
najmniej 100 m (325 stóp).
i) Każdy motocykl bez przyczepki powinien być zaopatrzony w czerwone
szkiełko odblaskowe, najlepiej nie w kształcie trójkąta, umieszczone z
tyłu pojazdu, wmontowane do tylnej czerwonej lampy lub osadzone osobno
i odpowiadające warunkom widoczności, ustalonym powyżej w ustępie h).
j) Każda przyczepa lub każdy pojazd członowy powinien być wyposażony w
dwa czerwone szkiełka odblaskowe, najlepiej w kształcie trójkąta,
umieszczone z tyłu pojazdu symetrycznie z każdej jego strony. Te
szkiełka odblaskowe powinny być widoczne w nocy, w czasie dobrej
pogody, gdy są oświetlone przez dwa światła drogowe, z odległości co
najmniej 100 m (325 stóp).
Jeżeli szkiełka odblaskowe mają kształt trójkąta, powinien to być
trójkąt równoboczny z wierzchołkiem skierowanym ku górze, o boku co
najmniej 150 mm (6 cali). Najdalej wysunięty na zewnątrz punkt
poziomego boku trójkąta powinien być umieszczony możliwie najbliżej
krawędzi pojazdu i w żadnym przypadku nie dalej aniżeli 400 mm (16
cali) od skrajnych linii bocznego obrysu pojazdu.
k) Każdy pojazd samochodowy z wyjątkiem motocykli lub każda przyczepa
umieszczona na końcu zespołu pojazdów powinny posiadać z tyłu co
najmniej jedno światło hamulcowe koloru czerwonego lub pomarańczowego.
Światło to powinno zapalać się z chwilą uruchomienia zasadniczego
hamulca pojazdu samochodowego. Jeżeli światło hamulcowe jest koloru
czerwonego i umieszczone jest obok tylnego światła czerwonego lub
razem z nim wbudowane w jedną lampę, siła świetlna światła hamulcowego
powinna być większa, aniżeli tylnego światła czerwonego. Światło
hamulcowe nie jest wymagane na przyczepach lub naczepach, jeżeli ich
rozmiary są takie, że światło hamulcowe pojazdu ciągnącego jest
widoczne z tyłu.
l) Jeżeli pojazd samochodowy jest zaopatrzony w kierunkowskazy,
powinny one należeć do jednego z następujących typów:
i)ramię ruchome wysuwające się poza obrys pojazdu z każdej strony i
posiadające pomarańczowe światło, gdy ramię jest w pozycji poziomej;
ii)nieruchome, z pomarańczowym światłem migającym, umocowane po obydwu
stronach bocznych ścian pojazdu;
iii)nieruchome, z światłami migającymi, umieszczone po obydwu stronach
z przodu i z tyłu pojazdu, przy czym światła do przodu powinny być
białe lub pomarańczowe, do tyłu zaś czerwone lub pomarańczowe.
m) Oprócz światła kierunkowskazów, żadne inne światło nie powinno być
światłem migającym.
n) Jeżeli pojazd posiada kilka świateł tego samego rodzaju, wszystkie
powinny być tej samej barwy i z wyjątkiem motocykli z przyczepką dwa z
tych świateł powinny być umieszczone symetrycznie do osi podłużnej
pojazdu.
o) Kilka różnych świateł może być umieszczonych w tym samym
przyrządzie oświetleniowym, pod warunkiem że każde z tych świateł
odpowiada określonym wyżej postanowieniom, które się do nich odnoszą.
III. Inne warunki
a) Mechanizm kierowniczy
Każdy pojazd samochodowy powinien być zaopatrzony w mocny mechanizm
kierowniczy, który pozwalałby na łatwe, szybkie i pewne kierowanie
pojazdem.
b) Lusterko wsteczne
Każdy pojazd samochodowy powinien być zaopatrzony co najmniej w jedno
lusterko wsteczne o wystarczających rozmiarach, umieszczone w taki
sposób, aby pozwalało kierowcy widzieć ze swego miejsca drogę z tyłu
pojazdu. Postanowienie to nie dotyczy jednakże motocykli z przyczepką
lub bez przyczepki.
c) Dźwiękowe przyrządy ostrzegawcze
Każdy pojazd samochodowy powinien być zaopatrzony co najmniej w jeden
dźwiękowy przyrząd ostrzegawczy o wystarczającej sile z wyłączeniem
dzwonków, gongów, dzwonów, jak również syren i innych przyrządów o
przeraźliwym dźwięku.
d) Wycieraczka
Każdy pojazd samochodowy zaopatrzony w szybę przednią zabezpieczającą
od wiatru powinien być wyposażony co najmniej w jedną wycieraczkę,
skutecznie działającą bez stałej pomocy kierowcy. Wyposażenie to nie
jest jednakże obowiązujące dla motocykli z przyczepką lub bez
przyczepki.
e) Szyba przednia
Szyby przednie powinny być wykonane z materiału nie ulegającego
zmianom, zupełnie przezroczystego i nie dającego ostrych odłamków,
które mogłyby skaleczyć w razie stłuczenia. Przedmioty przez nie
widziane nie powinny wydawać się zniekształcone.
f) Urządzenie biegu wstecznego
Każdy pojazd samochodowy powinien być zaopatrzony w urządzenie do
ruchu wstecznego, uruchamiane z siedzenia kierowcy, jeżeli ciężar
własny pojazdu samochodowego przekracza 400 kg (900 funtów).
g) Tłumik
W celu uniknięcia zbędnego lub nadmiernego hałasu, każdy pojazd
samochodowy powinien być zaopatrzony w tłumik stale czynny i tak
urządzony, aby kierowca nie mógł przerwać jego działania podczas
jazdy.
h) Opony
Koła pojazdów samochodowych i ich przyczep powinny być zaopatrzone w
opony gumowe, wypełnione powietrzem (pneumatyki) lub w opony innego
systemu o podobnej elastyczności.
i) Przyrząd zapobiegający staczaniu się pojazdu na pochyłości (hamulec
górski)
Każdy pojazd samochodowy, którego największy dopuszczalny ciężar z
ładunkiem przekracza 3.500 kg (7.700 funtów), jeżeli używany jest do
ruchu w okolicy górskiej kraju, którego przepisy tego wymagają,
powinien być zaopatrzony w przyrząd, w postaci np. klina,
zapobiegający staczaniu się do przodu lub tyłu.
j) Postanowienia ogólne
i) Tak dalece jak to jest możliwe, części mechanizmu oraz przyrządy
dodatkowe pojazdu samochodowe nie powinny stwarzać ryzyka pożaru lub
wybuchu ani dopuszczać wydzielania się szkodliwych gazów lub przykrych
zapachów, jak również nieprzyjemnych hałasów, bądź też powodować
niebezpieczeństwa w razie zderzenia się.
ii) Każdy pojazd samochodowy powinien być tak zbudowany, aby pole
widzenia kierowcy z przodu, w prawo i w lewo było wystarczające do
bezpiecznego prowadzenia pojazdu przez kierowcę.
iii) Postanowienia o hamulcach i oświetleniu nie stosuje się do wózków
inwalidzkich, które są wyposażone w przyrządy do hamowania i
oświetlenia zgodnie z przepisami kraju, w którym są zarejestrowane. W
rozumieniu niniejszego ustępu określenie "wózek inwalidzki" oznacza
pojazd samochodowy, którego ciężar własny nie przekracza 300 kg (700
funtów), a szybkość 30 km (19 mil) na godzinę, specjalnie przeznaczony
i zbudowany (a nie tylko przystosowany) do użytku osoby dotkniętej
kalectwem lub niezdolnością fizyczną i który jest zwykle używany przez
taką osobę.
IV. Zespoły pojazdów
a) "Zespół złączonych pojazdów" może się składać z pojazdu ciągnącego
i z jednej lub dwóch przyczep. Pojazd członowy może ciągnąć przyczepę,
lecz jeśli pojazd członowy jest przeznaczony do transportu osób,
przyczepa nie może posiadać więcej, aniżeli jedną oś i nie może być
używana do transportu osób.
b) Każde Umawiające się Państwo może jednak zastrzec, że nie pozwoli
na używanie więcej aniżeli jednej przyczepy za pojazdem ciągnącym, i
żadnej przyczepy za pojazdem członowym. Może ono również zastrzec, że
nie zezwoli na używanie pojazdów członowych do transportu osób.
V. Postanowienia przejściowe
Po okresie dwóch lat od daty wejścia w życie niniejszej Konwencji
postanowienia Części I i II oraz paragrafu e) Części III będą
stosowane do pojazdów samochodowych i do przyczep dopuszczanych do
ruchu po raz pierwszy po tym okresie. Okres ten wynosi pięć lat dla
pojazdów samochodowych, jak również dla przyczep, których dopuszczenie
do ruchu po raz pierwszy poprzedza datę wygaśnięcia powyższego okresu
dwuletniego.
W międzyczasie będą stosowane następujące postanowienia:
a) Każdy pojazd samochodowy powinien być zaopatrzony bądź w dwa
systemy hamulców, niezależne od siebie, bądź w jeden system
uruchamiany przy pomocy dwóch niezależnych od siebie urządzeń, z
których jedno działa nawet wtedy, gdy drugie zawiedzie, w każdym
razie jeden i drugi system powinien być dostatecznie skuteczny i
szybki w działaniu.
b) Każdy pojazd samochodowy poruszający się oddzielnie powinien po
zapadnięciu zmroku i podczas nocy być zaopatrzony z przodu
przynajmniej w dwa białe światła, umieszczone jedno z prawej, drugie z
lewej strony pojazdu oraz w jedno światło czerwone z tyłu.
Jednakże dla motocykli dwukołowych bez przyczepki ilość świateł z
przodu może być ograniczona do jednego.
c) Każdy pojazd samochodowy powinien również być zaopatrzony w jeden
lub więcej przyrządów umożliwiających skuteczne oświetlenie drogi z
przodu na wystarczającą odległość, jeżeli przepisane wyżej białe
światła nie spełniają tego warunku.
Jeżeli pojazd może poruszać się z szybkością większą aniżeli 30 km (19
mil) na godzinę, wymieniona odległość nie powinna być mniejsza aniżeli
100 m (325 stóp).
d) Przyrządy oświetleniowe, które mogą oślepiać, powinny być urządzone
w sposób pozwalający na wyłączenie oślepiającego światła przy
spotkaniu innych użytkowników drogi lub w każdej okoliczności, gdy to
wyłączenie byłoby potrzebne. Po wyłączeniu świateł oślepiających
pozostałe światła powinny jednak posiadać dostateczną siłę do
skutecznego oświetlenia drogi na odległość co najmniej 25 m (80 stóp).
e) Pojazdy samochodowe ciągnące za sobą przyczepy podlegają tym samym
przepisom o oświetleniu z przodu co pojedyncze pojazdy samochodowe;
tylne czerwone światło powinno być umieszczone z tyłu przyczepy.
Postanowienia
Załącznik 7
WYMIARY I CIĘŻAR POJAZDÓW W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM
1. Niniejszy załącznik ma zastosowanie do dróg wyznaczonych zgodnie z
postanowieniami artykułu 23 Konwencji.
2. Na tych drogach wymiary oraz największe dopuszczalne ciężary
pojazdów bez ładunku lub z ładunkiem z zastrzeżeniem, że żaden pojazd
nie będzie przewoził ładunku przekraczającego dopuszczalną ładowność
określoną przez właściwą władzę kraju, w którym pojazd jest
zarejestrowany - będą następujące:
Metry stopy
a) Całkowita szerokość 2,50 8,20
b) Całkowita wysokość 3,80 12,50
c) Całkowita długość:
Samochody ciężarowe dwuosiowe 10,00 33,00
Pojazdy dwuosiowe do przewozu
podróżnych 11,00 36,00
Pojazdy o trzech i więcej osiach 11,00 36,00
Pojazdy członowe 14,00 46,00
Zespoły pojazdów z jedną
przyczepą 118,00 59,00
Zespoły pojazdów z dwiema
przyczepami 122,00 72,00
d) Największy dopuszczalny ciężar tony me-Funty
z ładunkiem metryczne
i) na oś najbardziej obciążoną2 8,00 17,600
ii) na osie podwójne najbardziej
obciążone (rozstaw osi tej
grupy równa się lub prze-
wyższa 1,00 m (40 cali) i
mniejszy jest od 2,00 m (7 stóp)14,50 32,000
_________
1 Postanowienia Części IV Załącznika 6, dotyczące zespołów pojazdów,
będą również stosowane do zespołów pojazdów, stanowiących przedmiot
niniejszego załącznika.
2 Przez dopuszczalny ciężar osi należy rozumieć ogólny ciężar
przeniesiony na drogę przez wszystkie koła, których środek może być
zawarty pomiędzy dwiema pionowymi i równoległymi płaszczyznami
poprzecznymi, odległymi od siebie o 1,00 m (40 cali), rozciągającymi
się na całą szerokość pojazdu.
iii) pojazdu członowego lub innego
zespołu:
Odległość w metrach między skrajnymi Największy dopuszczalny
osiami pojedynczego pojazdu, ciężar pojazdu z ładunkiem w tonach
członowego lub innego zespołu metrycznych pojedynczego
pojazdu, pojazdu członowego lub innego zespołu
od 1 do mniej niż 214,50
od 2 do mniej niż 315,00
od 3 do mniej niż 416,25
od 4 do mniej niż 517,50
od 5 do mniej niż 618,75
od 6 do mniej niż 720,00
od 7 do mniej niż 821,25
od 8 do mniej niż 922,50
od 9 do mniej niż 1023,75
od 10 do mniej niż 1125,00
od 11 do mniej niż1226,25
od 12 do mniej niż 1327,50
od 13 do mniej niż 1428,75
od 14 do mniej niż 1530,00
od 15 do mniej niż 1631,25
od 16 do mniej niż 1732,50
od 17 do mniej niż 1833,75
od 18 do mniej niż 1935,00
od 19 do mniej niż 2036,25
Odległość w stopach między Największy dopuszczalny
skrajnymi osiami pojedynczego ciężar z ładunkiem w funtach
pojazdu, pojazdu członowego lub pojedynczego pojazdu, pojazdu
innego zespołu członowego lub innego zespołu
od 3 do mniej niż 732.000
od 7 do mniej niż 832.480
od 8 do mniej niż 933.320
od 9 do mniej niż 1034.160
od 10 do mniej niż 1135.000
od 11 do mniej niż 1235.840
od 12 do mniej niż 1336.680
od 13 do mniej niż 1437.520
od 14 do mniej niż 1538.360
od 15 do mniej niż 1639.200
od 16 do mniej niż 1740.040
od 17 do mniej niż 1840.880
od 18 do mniej niż 1941.720
od 19 do mniej niż 2042.560
od 20 do mniej niż 2143.400
od 21 do mniej niż 2244.240
od 22 do mniej niż 2345.080
od 23 do mniej niż 2445.920
od 24 do mniej niż 2546.760
od 25 do mniej niż 2647.600
od 26 do mniej niż 2748.440
od 27 do mniej niż 2849.280
od 28 do mniej niż 2950.120
od 29 do mniej niż 3050.960
od 30 do mniej niż 3151.800
od 31 do mniej niż 3252.640
od 32 do mniej niż 3353.480
od 33 do mniej niż 3454.320
od 34 do mniej niż 3555.160
od 35 do mniej niż 3656.000
od 36 do mniej niż 3756.840
od 37 do mniej niż 3857.680
od 38 do mniej niż 3958.520
od 39 do mniej niż 4059.360
od 40 do mniej niż 4160.200
od 41 do mniej niż 4261.040
od 42 do mniej niż 4361.880
od 43 do mniej niż 4462.720
od 44 do mniej niż 4563.560
od 45 do mniej niż 4664.400
od 46 do mniej niż 4765.240
od 47 do mniej niż 4866.080
od 48 do mniej niż 4966.920
od 49 do mniej niż 5067.760
od 50 do mniej niż 5168.600
od 51 do mniej niż 5269.440
od 52 do mniej niż 5370.280
od 53 do mniej niż 5471.120
od 54 do mniej niż 5571.960
od 55 do mniej niż 5672.800
od 56 do mniej niż 5773.640
od 57 do mniej niż 5874.480
od 58 do mniej niż 5975.320
od 59 do mniej niż 6076.160
od 60 do mniej niż 6177.000
od 61 do mniej niż 6277.840
od 62 do mniej niż 6378.680
od 63 do mniej niż 6479.520
od 64 do mniej niż 6580.360
iv)Jeśli istnieje różnica pomiędzy największym dopuszczalnym ciężarem
pojazdów z ładunkiem w ruchu międzynarodowym w zależności od tego, czy
jest on określony w tablicy pod punktem iii) w jednostkach metrycznych
lub w stopach i funtach, należy przyjąć liczby z tej części tablicy,
która pozwala na dopuszczenie ciężaru większego.
3. Umawiające się Państwa będą mogły zawrzeć umowy regionalne,
ustalające największe dopuszczalne ciężary pojazdów z ładunkiem,
większe od podanych w wykazie. Zaleca się jednak, aby największy
dopuszczalny nacisk na oś najbardziej obciążoną nie przekraczał 13 ton
metrycznych (28660 funtów).
4. Skoro którekolwiek z Umawiających się Państw wyznaczy drogi, do
których będzie mieć zastosowanie niniejszy załącznik, powinno ono
podać do wiadomości tymczasowo dopuszczone do ruchu na tych drogach
największe wymiary i największe dopuszczalne ciężary pojazdów z
ładunkiem:
a)Jeżeli będą one obejmować bądź promy, bądź tunele, bądź mosty, nie
pozwalające na przejazd pojazdów, posiadających wymiary i ciężary
dopuszczone niniejszym załącznikiem;
b)Jeżeli ze względu na ich rodzaj i stan drogi te nie nadają się do
przejazdu tych pojazdów.
5. Każde Umawiające się Państwo lub jego część składowa może wydać
specjalne zezwolenia na ruch pojazdów lub zespołów pojazdów
przekraczających rozmiary lub największe dopuszczalne ciężary ustalone
powyżej.
6. Każde Umawiające się Państwo lub jego część składowa może
ograniczyć lub zakazać ruchu pojazdów samochodowych na jakiejkolwiek
drodze, wyznaczonej dla stosowania niniejszego załącznika, lub
wprowadzić ograniczenia ciężaru pojazdów w ruchu na takiej drodze w
ciągu ograniczonego okresu czasu, jeżeli z przyczyny jej zniszczenia,
wielkiego deszczu, śniegu, odwilży lub innych niesprzyjających
warunków atmosferycznych droga ta mogłaby zostać poważnie uszkodzona
przez pojazdy o ciężarze zazwyczaj dopuszczalnym.
Załącznik 8
WARUNKI, KTÓRYM MUSZĄ ODPOWIADAĆ KIEROWCY POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH W
RUCHU MIĘDZYNARODOWYM
Najniższy wiek ustalony dla prowadzenia pojazdów samochodowych na
warunkach przewidzianych w artykule 24 Konwencji wynosi osiemnaście
lat.
Jednakże każde Umawiające się Państwo lub jedna z jego części
składowych może uznać ważność pozwoleń na prowadzenie pojazdów
samochodowych wydanych przez inne Umawiające się Państwa kierowcom
motocykli i wózków inwalidzkich, którzy mają mniej niż osiemnaście
lat.
Załącznik 9
WZÓR POZWOLENIA NA PROWADZENIE POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH
(pominięty)
Rozmiary 74 x 105 mm
Kolor: różowy
1. Pozwolenie będzie wystawione w języku lub językach przepisanych
przez ustawodawstwo Państwa, które je wydaje.
2. Tytuł dokumentu będzie wypisany w języku lub językach
przewidzianych w uwadze 1 i powtórzony w przekładzie francuskim
"Permis de conduire".
3. Wszelkie dane pisane ręcznie powinny być wpisane (lub przynajmniej
powtórzone) literami łacińskimi lub tak zwanym pismem angielskim.
4. Ewentualne dodatkowe uwagi właściwych władz kraju, które wydały
dokument, nie będą dotyczyły ruchu międzynarodowego.
5. Znak wyróżniający określony w załączniku 4 powinien być umieszczony
w owalu.
Załącznik 10
WZÓR MIĘDZYNARODOWEGO POZWOLENIA NA PROWADZENIE POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH
(pominięty)
Rozmiary: 105 z 148 mm
Kolory: Okładka szara
Stronice: białe
Stronice 1 i 2 powinny być wypełnione w języku lub językach
ojczystych.
Ostatnia stronica powinna być wypełniona całkowicie w języku
francuskim.
Na dodatkowych stronicach powinien być powtórzony w innych językach
tekst części I ostatniej stronicy. Powinny one być wypełnione w
następujących językach.
a)w języku lub językach przepisanych przez ustawodawstwo Państwa,
które wydało pozwolenie;
b)w językach urzędowych Narodów Zjednoczonych;
c)najwyżej w sześciu innych językach, według uznania Państwa, które
wydało pozwolenie.
Przekład urzędowy tekstu pozwolenia w różnych językach będzie podany
do wiadomości Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych przez
każdy zainteresowany Rząd w swoim języku.
Dane wpisywane ręką zawsze powinny być napisane alfabetem łacińskim
lub kursywą angielską.
PROTOKÓŁ W SPRAWIE ZNAKÓW I SYGNAŁÓW DROGOWYCH
Państwa-Strony niniejszego Protokołu pragnąc zapewnić bezpieczeństwo
ruchu drogowego i ułatwić międzynarodowy ruch drogowy przez przyjęcie
jednolitego systemu sygnalizacji drogowej,
Przyjęły następujące postanowienia:
Część I
POSTANOWIENIA OGÓLNE
Artykuł 1
Umawiające się Strony, uczestniczące w niniejszym Protokole, przyjmują
system sygnalizacji drogowej, który jest opisany w niniejszym
Protokole i zobowiązują się zastosować go w jak najkrótszym terminie.
W tym celu będą one wprowadzać znaki, przewidziane w tym Protokole, w
miarę ustawiania nowych lub odnawiania znaków obecnie istniejących.
Zupełne zastąpienie znaków niezgodnych z systemem przewidzianym w
niniejszym Protokole będzie dokonane najpóźniej w terminie dziesięciu
lat od chwili wejścia w życie niniejszego Protokołu w odniesieniu do
każdej z Umawiających się Stron.
Artykuł 2
Umawiające się Strony zobowiązują się przystąpić od chwili wejścia w
życie Protokołu do zastępowania znaków, które mimo że posiadają cechy
charakterystyczne znaków systemu przewidzianego w niniejszym Protokole
mogłyby zawierać wskazówki inne niż te, które posiadają znaki w tym
systemie.
Część II
ZNAKI DROGOWE
Rozdział I
POSTANOWIENIA OGÓLNE
Artykuł 3
Międzynarodowy system sygnalizacji drogowej obejmuje trzy kategorie
znaków, a mianowicie:
a)znaki ostrzegawcze;
b)znaki wyrażające zarządzenie bezwzględne, które dzielą się na:
i)znaki zakazu;
ii)znaki nakazu;
c)znaki zawierająca.comrmacje, które dzielą się na:
i)znaki.comrmacyjne;
ii)tablice przed drogowskazami i drogowskazy;
iii)tablice miejscowości i szlaków drogowych.
Artykuł 4
Kształt tablic powinien być różny dla każdej kategorii znaków.
Artykuł 5
1. Symbole umieszczone na znakach przedstawionych na tablicach
załączonych do niniejszego Protokołu zostaną przyjęte przez Umawiające
się Strony jako elementy istotne sygnalizacji drogowej. Symbole te w
zasadzie powinny być umieszczone w środku tarczy.
2. W przypadku gdyby Umawiające się Strony uznały za konieczne
wprowadzenie zmian w szczegółach tych symboli, zmiany te nie będą
mogły zniekształcać ich zasadniczych cech charakterystycznych.
3. Dodatkowe wskazówki ułatwiające zrozumienie znaków mogą być
umieszczone pod znakiem na prostokątnej tablicy.
4. Gdy na znakach lub na dodatkowych tablicach będą umieszczone
napisy, tekst ich będzie wykonany w języku lub językach narodowych i
ewentualnie w jednym z języków urzędowych Narodów Zjednoczonych.
5. Nowe symbole ustalone przez Umawiające się Strony na warunkach
przewidzianych w artykule 17 paragraf 1 Konwencji o Ruchu Drogowym
otwartej do podpisu w Genewie dnia 19 września 1949 roku, będą
zakomunikowane Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych, który
zawiadomi o nich Umawiające się Strony.
Artykuł 6
1. Dla znaków, symboli i napisów powinny być używane kolory określone
przez niniejszy Protokół, chyba że wyjątkowe okoliczności
uniemożliwiają ich stosowanie.
2. Jeżeli wybór kolorów jest dowolny, każdy kraj obowiązany jest
używać w tych samych okolicznościach, dla takiej samej kategorii
znaków tych samych kolorów.
3. Odwrotna strona tarcz powinna być koloru neutralnego z wyjątkiem
znaków III, C.1a, b i symbolu II, A.15, wtedy, kiedy jest on
umieszczony na odwrocie znaku II, A.14.
Artykuł 7
Urządzenia odbijające światło nie powinny oślepiać użytkowników drogi
ani też nie powinny zmniejszać czytelności symbolu lub napisu.
Artykuł 8
1. Wymiary tarcz powinny być takie, ażeby znak był łatwo widoczny z
daleka oraz łatwo zrozumiały po zbliżeniu się.
2. Wymiary poszczególnych znaków powinny być ustalone w każdym kraju,
tak aby zapewnić możliwie największą jednolitość. Jako zasadę ogólną
przyjęto znaki każdego typu o dwóch wymiarach: jeden normalny, drugi
zmniejszony. Znak zmniejszony może być używany wtedy, gdy warunki
umieszczenia znaku nie pozwalają na użycie znaku normalnej wielkości,
albo gdy bezpieczeństwo użytkowników drogi tego nie wymaga.
W przypadkach wyjątkowych będzie można używać znaków zmniejszonych na
obszarach zabudowanych lub w celu przypomnienia poprzedniego znaku.
Artykuł 9
1. Poza obszarami zabudowanymi środek tarczy znaku powinien być
umieszczony od krawędzi jezdni drogowej najdalej w odległości 2 m,
chyba że specjalne okoliczności na to nie pozwalają.
2. Na obszarach zabudowanych i w okolicach górskich odległość między
krawędzią tarczy znaku, najbliższą jezdni, a linią pionową
poprowadzoną od krawędzi jezdni nie powinna być mniejsza niż 0,50 m.
Mniejszą odległość można będzie zastosować tylko w pewnych przypadkach
wyjątkowych.
Artykuł 10
1. Wysokość tarczy znaku ponad ziemią podawana w niniejszym Protokole
oznacza odległość od dolnej krawędzi tarczy znaku do poziomu osi
jezdni.
2. Na tej samej trasie zasadniczo powinna być stosowana możliwie
jednakowa wysokość znaków.
Rozdział II
KATEGORIA I. ZNAKI OSTRZEGAWCZE
Artykuł 11
1. Tarcze znaków ostrzegawczych powinny mieć kształt trójkątów
równobocznych. Jeden wierzchołek trójkąta skierowany jest ku górze, z
wyjątkiem znaku: "UWAGA! DROGA Z PIERWSZEŃSTWEM PRZEJAZDU".(I,22), w
którym jeden wierzchołek trójkąta skierowany jest ku dołowi.
2. Tarcze powinny mieć otok czerwony, tło białe lub jasnożółte.
Symbole powinny być czarne lub ciemne.
3. Dla znaku o wymiarach normalnych długość boku trójkąta powinna
wynosić co najmniej 0,90 m, a dla znaku o wymiarach zmniejszonych co
najmniej 0,60 m.
4. Znaki powinny być ustawione po stronie odpowiadającej kierunkowi
ruchu nadjeżdżających pojazdów i zwrócone do nich przednią częścią.
Znaki mogą być powtórzone również po drugiej stronie drogi.
5. Jeżeli nie ma innych zaleceń, znaki powinny być umieszczone nie
bliżej niż 150 m i nie dalej niż 250 m od wskazywanego miejsca
niebezpiecznego, z wyjątkiem takich przypadków, kiedy to jest
niemożliwe z powodu warunków miejscowych. W tych wyjątkowych
przypadkach znak drogowy może być umieszczony bliżej niż 150 m, lecz
jak najdalej od miejsca niebezpiecznego, co powinno być specjalnie
uwidocznione.
6. Wysokość znaków powinna wynosić najwyżej 2,20 m, a poza obszarami
zabudowanymi - co najmniej 0,60 m.
7. Znaki powinny być ustawione w taki sposób, aby nie były zasłonięte
i aby nie przeszkadzały pieszym.
Artykuł 12
Znak: "POPRZECZNY ŚCIEK LUB GARB" (I, 1) powinien ostrzegać o
zbliżaniu się do przeszkody takiej, jak poprzeczny ściek, garb albo
wygórowany mostek (tzw."ośle mostki").
Artykuł 13
1. Znak: "NIEBEZPIECZNY ZAKRĘT" lub "NIEBEZPIECZNE ZAKRĘTY" (I,2)
powinien być stosowany tylko jako znak ostrzegający o zbliżeniu się do
zakrętu lub zakrętów niebezpiecznych z powodu ich właściwości
fizycznych lub niedostatecznej widoczności.
2. Każda z Umawiających się Stron będzie mogła zastąpić wyżej
wymieniony znak przez znaki określające wyraźniej rodzaje zakrętów. Ta
zmiana powinna być stosowana na całym terytorium danej Strony. Znaki,
którymi ma być zmieniony poprzedni znak, są następujące:
I,3 - zakręt w prawo,
I,4 - zakręt w lewo,
I,5 - podwójny zakręt, pierwszy w prawo,
I,6 - podwójny zakręt, pierwszy w lewo.
Artykuł 14
Znak: "SKRZYŻOWANIE DRÓG" (I,7) powinien być stosowany, jeśli właściwa
władza uzna to za potrzebne, jako znak ostrzegający o zbliżaniu się do
rozwidlenia, przecięcia się lub zbiegu dróg. Na obszarach zabudowanych
znak ten może być używany tylko w wyjątkowych okolicznościach.
Artykuł 15
1. Znak: "PRZEJAZD KOLEJOWY Z ZAPORAMI" (I,8) powinien być ustawiony
przed każdym zaopatrzonym w zapory przejazdem kolejowym w jednym
poziomie z drogą.
2. Znak: "PRZEJAZD KOLEJOWY BEZ ZAPÓR" (I,9) powinien być ustawiony
przed każdym nie zaopatrzonym w zapory przejazdem kolejowym w jednym
poziomie z drogą, niezależnie od tego, czy przejazd posiada samoczynną
sygnalizację, czy też nie.
3. Na drogach o dużym ruchu samochodowym znaki przewidziane w
paragrafach 1 i 2 powinny być w porze nocnej oświetlone i zaopatrzone
w szkiełka odblaskowe lub pokryte substancją odbijającą światło.
4. Zapory przy przejazdach kolejowych w jednym poziomie z drogą
powinny być pomalowane w pasy czerwone i białe lub czerwone i
jasnożółte. Również mogą być one pomalowane w całości na kolor biały
lub jasnożółty i zaopatrzone w środku w dużą czerwoną tarczę. Aby
zwiększyć ich widoczność w nocy, zapory powinny być zaopatrzone w
czerwone światła lub urządzenia odblaskowe albo reflektor oświetlający
zapory przez cały czas, gdy nie są one całkowicie otwarte.
5. Na każdym przejeździe bez zapór powinien być umieszczony tuż przy
szynach kolejowych znak w kształcie krzyża św. Andrzeja (I,10 i I,11)
albo tarcza prostokątna z umieszczonym krzyżem św. Andrzeja na tle
neutralnym. Dla uniknięcia nieporozumień przejazdy z zaporą nigdy nie
powinny być zaopatrzone w ten znak. Krzyż św. Andrzeja lub
przynajmniej jego dolne ramiona mogą być podwójne, jeżeli jest on
umieszczony przed linią kolejową o dwóch lub więcej torach. Krzyż
powinien być koloru czerwonego z białym lub czerwonego z jasnożółtym.
6. Przepisy poprzednich paragrafów dotyczą głównych linii kolejowych.
Dla linii kolejowych miejscowych i linii tramwajowych sygnalizacja
poza obszarami zabudowanymi powinna zawierać znaki tego samego
kształtu i znaczenia - jak dla linii kolejowych głównych. Jednakowoż
przy stosowaniu znaków, o których mowa w niniejszym artykule, mogą być
wprowadzone przez każdą z Umawiających się Stron niektóre uproszczenia
lub wyjątki, mianowicie dla dróg o niedużym ruchu lub przejazdów
tramwajowych na skrzyżowaniach dróg.
7. System sygnalizacji dla miejscowych linii kolejowych i linii
tramwajowych, znajdujących się na obszarach zabudowanych, jak również
dla bocznic przemysłowych lub innych podobnych linii kolejowych
pozostawiony jest kompetencji Umawiających się Stron.
Artykuł 16
1. Znak: "NIEBEZPIECZNY ZJAZD" (I,12) powinien być stosowany, gdy
właściwe władze uznają za potrzebne zawiadomić o zbliżaniu się do
niebezpiecznego zjazdu, tj. jeżeli spadek drogi przekracza 10%, albo
zjazd jest niebezpieczny z powodu warunków miejscowych.
2. Wielkość spadku powinna być oznaczona na znaku, jak np. na
rysunkach I,12a i I,12b.
Artykuł 17
Znak: "ZWĘŻENIE JEZDNI" (I,13) powinien być stosowany, gdy właściwe
władze uznają za potrzebne oznajmić o zbliżaniu się do takiego
zwężenia jezdni, które może być niebezpieczne.
Artykuł 18
Znak: "RUCHOMY MOST" (I,14) powinien być stosowany, gdy właściwe
władze uznają za potrzebne uprzedzić o zbliżaniu się do ruchomego
mostu.
Artykuł 19
1. Znak: "ROBOTY NA DRODZE" (I,15) powinien być stosowany przy
zbliżaniu się do robót wykonywanych na drodze.
2. Granice części drogi zajętej przez roboty powinny być podczas nocy
wyraźnie oznaczone sygnałami.
Artykuł 20
Znak: "ŚLISKA JEZDNIA" (I,16) powinien być stosowany wtedy, gdy
właściwe władze uznają za potrzebne oznajmić o zbliżaniu się do
odcinka jezdni, która w pewnych warunkach może być śliska.
Artykuł 21
1. Znak: "PRZEJŚCIE PRZEZ JEZDNIĘ" (I,17) powinien być stosowany, gdy
właściwe władze uznają za potrzebne uprzedzić o zbliżaniu się do
przejść dla pieszych. Sposób oznaczania tych przejść pozostawia się do
wyboru właściwym władzom.
2. Przepisów artykułu 11 paragraf 5 niniejszego Protokołu nie stosuje
się do tego znaku.
Artykuł 22
1. Znak: "UWAGA! DZIECI" (I,18) powinien być stosowany, gdy właściwe
władze uznają za potrzebne uprzedzić o zbliżaniu się do miejsc
uczęszczanych przez dzieci - takich jak szkoły i tereny zabaw.
2. Przepisów artykułu 11 paragraf 5 niniejszego Protokołu nie stosuje
się do tego znaku.
Artykuł 23
Znak: "UWAGA! ZWIERZĘTA" (I,19) powinien być stosowany, gdy właściwe
władze uznają za potrzebne oznajmić wjazd do specjalnej strefy, w
której kierowca samochodu jest narażony na spotkanie na drodze
zwierząt bez dozoru.
Artykuł 24
Znak: "SKRZYŻOWANIE Z DROGĄ NIE POSIADAJĄCĄ PIERWSZEŃSTWA PRZEJAZDU"
(I,20) powinien być stosowany na drodze mającej pierwszeństwo
przejazdu lub na drodze z dużym ruchem drogowym, tam gdzie właściwe
władze uznają za potrzebne uprzedzić o zbliżaniu się do skrzyżowania z
drogą nie posiadającą pierwszeństwa przejazdu. Znak ten powinien być
stosowany na terytorium każdej z Umawiających się Stron, jeśli
używanie jego jest zgodne z przepisami ruchu drogowego.
Artykuł 25
1. Znak: "INNE NIEBEZPIECZEŃSTWO" (I,21) powinien być stosowany, gdy
właściwe władze uznają za potrzebne oznajmić o zbliżaniu się do innych
miejsc niebezpiecznych, aniżeli te, które były wskazane w artykułach
12-24 niniejszego Protokołu.
2. Zamiast tego symbolu w środku znaku może być umieszczony napis
określający rodzaj niebezpieczeństwa, jak np. ruch okrężny,
ograniczona skrajnia, prom, opadanie odłamków skalnych. Kolor napisu
powinien być czarny lub ciemny.
3. Znak ten powinien zawsze zawierać symbol lub napis lub symbol z
napisem.
4. Pod tym znakiem może być umieszczona dodatkowa tablica prostokątna
z napisem lub symbolem używanym na terytorium danej Umawiającej się
Strony.
Artykuł 26
Na terytorium każdej Umawiającej się Strony tam, gdzie warunki
atmosferyczne nie pozwalają na używanie pełnych tarcz znaków, mogą być
stosowane czerwone trójkąty wycięte w środku dla oznaczenia różnych
niebezpieczeństw wymienionych powyżej (artykuły 12-25). Pod takim
trójkątem powinna być zawsze umieszczona prostokątna tablica, na
której będą umieszczone: symbol oraz ewentualne wskazówki dotyczące
niebezpieczeństwa.
Artykuł 27
1. Znak: "UWAGA! DROGA Z PIERWSZEŃSTWEM PRZEJAZDU" (I,22) powinien być
używany jako wskazówka dla kierującego, że musi on ustąpić
pierwszeństwa przejazdu pojazdom jadącym po drodze, do której się
zbliża.
2. Znak ten powinien być umieszczony na drodze nie mającej
pierwszeństwa przejazdu, w odpowiedniej odległości, tzn. najdalej 50 m
od skrzyżowania poza obszarami zabudowanymi, a najdalej 25 m na
obszarach zabudowanych.
Zaleca się, ażeby na takiej drodze było oznaczone ponadto, możliwie
jak najbliżej skrzyżowania, miejsce zatrzymania wyznaczone przez linię
na jezdni, znak lub sygnał.
3. Znak I,22 może być poprzedzony, w szczególności w braku znaku
"SKRZYŻOWANIE DRÓG" (I,7), znakiem składającym się ze znaku I,22,
uzupełnionego tablicą prostokątną, wskazującą odległość od
skrzyżowania, jak pokazano na rys. I,22a.
Jeżeli między znakiem poprzedzającym a skrzyżowaniem z drogą z
pierwszeństwem przejazdu lub o dużym ruchu drogowym istnieją inne
skrzyżowania, znak poprzedzający powinien być powtórzony po każdym
takim skrzyżowaniu.
Rozdział III
KATEGORIA II. ZNAKI WYRAŻAJĄCE ZARZĄDZENIA BEZWZGLĘDNE
Artykuł 28
1. Znaki tej kategorii wskazują wydane przez właściwą władzę
polecenia, które mogą mieć charakter zakazu lub nakazu.
2. Tarcze znaków tej kategorii powinny mieć kształt okrągły.
3. Dla znaków o wymiarach normalnych średnica powinna wynosić co
najmniej 0,60 m, dla znaków o wymiarach zmniejszonych - co najmniej
0,40 m, prócz znaku II, A. 16. Średnica znaków: II, A.15, 17, 18 i II,
B.1, 2 może być zmniejszona do 0,20 m, jeżeli się używa je jako znaki
pośrednie.
4. Znaki powinny być umieszczone po tej stronie drogi, po której
odbywa się ruch pojazdów, i zwrócone przednią stroną do
nadjeżdżających pojazdów. Znaki te mogą być powtórzone po drugiej
stronie drogi.
5. Znaki powinny być umieszczone bezpośrednio przed miejscem, w którym
zakaz lub nakaz zaczyna się albo obowiązuje w dalszym ciągu.
Jednakowoż, znaki oznaczające zakaz skrętu albo wskazujące kierunek
obowiązujący mogą być umieszczone w pewnej odległości od miejsca, w
którym obowiązuje zakaz lub nakaz.
6. Wysokość znaków może wynosić najwyżej 2,20 m, najmniej zaś 0,60 m.
II,A. ZNAKI ZAKAZU
Artykuł 29
Z wyjątkiem przypadków, gdy niniejszy Protokół postanawia inaczej,
kolory znaków zakazu powinny być następujące: tło białe lub
jasnożółte, otok czerwony, symbol zaś koloru czarnego lub ciemnego.
Artykuł 30
Znaki zakazu dotyczące ruchu drogowego, są następujące:
a)Znak:"ZAKAZ RUCHU WSZELKICH POJAZDÓW (W OBU KIERUNKACH)" (II,A.1);
b)Znak: "ZAKAZ WJAZDU WSZELKICH POJAZDÓW" (II,A.2); znak ten jest
koloru czerwonego z poziomym pasem białym lub jasnym;
c)Znak: "ZAKAZ SKRĘTU W PRAWO (W LEWO)" (II,A.3); strzałka jest
skierowana w prawo lub w lewo, stosownie do treści zakazu;
d)Znak: "ZAKAZ WYPRZEDZANIA" (II,A.4); znak ten powinien być używany
jako wskazówka, że wyprzedzanie jest zabronione dla wszystkich
pojazdów samochodowych; jeżeli kierunek ruchu jest lewostronny, kolory
namalowanych samochodów będą odwrotne.
Artykuł 31
Znaki zawierające zakazy dotyczące niektórych rodzajów pojazdów są
następujące:
a)Znak: "ZAKAZ WJAZDU WSZELKICH POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH Z WYJĄTKIEM
MOTOCYKLI BEZ PRZYCZEPEK" (II, A.5);
b)Znak: "ZAKAZ WJAZDU MOTOCYKLI BEZ PRZYCZEPEK" (II,A.6);
c)Znak: "ZAKAZ WJAZDU WSZELKICH POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH" (II, A.7);
d)Znak: "ZAKAZ WJAZDU POJAZDÓW CIĘŻAROWYCH O CIĘŻARZE ŁADUNKIEM PONAD
..... TON" (II, A.8)
e)Znak: "ZAKAZ WJAZDU ROWERÓW" (II, A.9).
Artykuł 32
Znaki zawierające ograniczenia wymiarów, ciężaru lub szybkości
pojazdów są następujące:
a)Znak: "ZAKAZ WJAZDU POJAZDÓW O SZEROKOŚCI PONAD.... METRÓW (STÓP)"
(II, A.10);
b)Znak: "ZAKAZ WJAZDU POJAZDÓW O CAŁKOWITEJ WYSOKOŚCI PONAD ....
METRÓW (STÓP)" (II, A.11);
c)Znak: "ZAKAZ WJAZDU POJAZDÓW O CIĘŻARZE Z ŁADUNKIEM PONAD .... TON"
(II, A.12); pod tym znakiem może być umieszczona dodatkowa tablica
prostokątna, wskazująca specjalne przepisy ruchu lub największą ilość
pojazdów dopuszczonych do jednoczesnego przejazdu przez most;
d)Znak: "ZAKAZ WJAZDU POJAZDÓW O OBCIĄŻENIU NA OŚ PONAD ... TON" (II,
A.13);
e)Znak: "OGRANICZENIE SZYBKOŚCI" (II, A.14); pod tym znakiem może być
umieszczona dodatkowa tablica prostokątna z czerwoną obwódką,
określająca warunki ograniczenia szybkości;
f)Symbol: "KONIEC OGRANICZENIA SZYBKOŚCI" (ii, A.15) (tło białe albo
jasnożółte, przecięte pochyłą linią czarną lub ciemną) powinien być
używany dla oznaczenia miejsca, gdzie przestaje obowiązywać
ograniczenie szybkości. Symbol ten może być namalowany na odwrotnej
stronie znaku II, A.14, chociażby nie był on wtedy umieszczony po
stronie drogi odpowiadającej kierunkowi ruchu.
Artykuł 33
1. Znak: "ZATRZYMANIE SIĘ PRZED SKRZYŻOWANIEM" będzie stosowany jako
wskazówka dla kierującego, że powinien on zatrzymać się, zanim wjedzie
na drogę z pierwszeństwem przejazdu lub o dużym ruchu drogowym w tych
przypadkach, gdy przepisy ruchu wymagają takiego zatrzymania się.
2. Znak ten składa się z koła, w którym umieszczony jest trójkąt
czerwony, skierowany wierzchołkiem ku dołowi. W trójkącie może być
umieszczone słowo "STOP", jak na rys. II, A.16.
3. Średnica tego znaku powinna wynosić co najmniej 0,90 m dla znaku o
wymiarach normalnych oraz co najmniej 0,60 m dla znaku o wymiarach
zmniejszonych.
4. Znak ten powinien być umieszczony na drodze bez pierwszeństwa
przejazdu, w odpowiedniej odległości, a mianowicie: poza obszarami
zabudowanymi nie dalej niż 50 m od skrzyżowania, a na obszarach
zabudowanych nie dalej niż 25 m.
Zaleca się, aby na takiej drodze było oznaczone ponadto, możliwie jak
najbliżej skrzyżowania, miejsce zatrzymania, wyznaczone przez linię na
jezdni, znak lub sygnał.
5. Znak II, A.16 może być poprzedzony, w szczególności w braku znaku
"SKRZYŻOWANIE DRÓG" (I,7), znakiem składającym się ze znaku I,22
uzupełnionego tablicą prostokątną, wskazującą odległość od
skrzyżowania. Przykład tego znaku podany jest na rys. I,22a.
Jeżeli między znakiem poprzedzającym a skrzyżowaniem z drogą z
pierwszeństwem przejazdu lub o dużym ruchu drogowym istnieją inne
skrzyżowania, znak poprzedzający powinien być powtórzony po każdym
takim skrzyżowaniu.
Artykuł 34
1. Znak: "STÓJ (URZĄD CELNY)" (II, A.17) powinien być używany w celu
wskazania bliskości urzędu celnego, gdzie zatrzymanie się pojazdu jest
obowiązkowe.
Na tym znaku umieszczony jest napis "Urząd Celny". Ponadto może być
dane tłumaczenie tego napisu na język sąsiedniego terytorium
pogranicznego (II, A.17).
2. Znak ten może być używany dla wskazania innych nakazów zatrzymania
się; w takim przypadku napis "Urząd Celny" będzie zastąpiony napisem
określającym powód zatrzymania się.
Artykuł 35
1. Znak: "OGRANICZENIE ZATRZYMANIA SIĘ I POSTOJU" (II, A.18) powinien
być używany dla oznaczenia miejsc, gdzie jest zakazane zatrzymywanie
się lub postój pojazdu, jak również miejsc, gdzie czas postoju jest
ograniczony. Przez środek znaku - tarczy koloru niebieskiego z otokiem
czerwonym przechodzi ukośnie linia czerwona.
2. Znak bez napisów wyjaśniających będzie używany dla wskazania, że
postój jest zawsze zakazany.
3. Na tablicy pod znakiem lub na samym znaku mogą być umieszczone, pod
warunkiem, żeby nie utrudniały zrozumienia znaku, napisy określające:
a)godziny, w których obowiązuje zakaz postoju,
b)czas trwania postoju dozwolonego,
c)wzmiankę, że postój jest dozwolony, kolejno z jednej lub drugiej
strony drogi, zależnie od dni,
d)wyjątki dotyczące pewnych rodzajów pojazdów.
4. Napis:"ZAKAZ ZATRZYMYWANIA SIĘ", umieszczony na samym znaku albo na
dodatkowej tablicy pod znakiem, będzie oznaczał zakaz zatrzymywania
się pojazdów.
5. Umawiające się Strony, które uprzednio przyjęły znak: "ZAKAZ
POSTOJU" (tarcza czerwona z częścią środkową kolistą białą lub
jasnożółtą, z umieszczoną na niej literą "P", przekreśloną ukośną
linią czerwoną) dla oznaczenia zakazu postoju samochodów z kierowcami
lub bez nich, będą mogły tymczasowo zachować swoje stosowane znaki.
Jednakże ponieważ jedynym znakiem uznanym przez niniejszy Protokół
jest znak II, A.18, jak najbardziej zaleca się, aby Umawiające się
Strony zastosowały na swoich terytoriach zasady sygnalizacji,
dotyczące zatrzymywania się lub postoju pojazdów, zgodnie z przepisami
podanymi powyżej w paragrafach 1-4.
II, B. ZNAKI NAKAZU
Artykuł 36
1. Kolory znaków nakazu powinny być następujące: symbol biały na
niebieskim tle.
2. Znaki nakazu powinny być następujące:
a)Znak: "OBOWIĄZUJĄCY KIERUNEK JAZDY" (II, B.1), symbol przedstawiony
na tym znaku może być zmieniony tak, żeby odpowiadał specjalnym
przypadkom;
b)Znak: "DROGA TYLKO DLA ROWERÓW" (II, B.2); znak ten powinien być
stosowany jako wskazówka dla rowerzystów, nakazująca jazdę drogą
wyłącznie dla nich przeznaczoną.
Rozdział IV
KATEGORIA III. ZNAKI ZAWIERAJĄCE INFORMACJE
Artykuł 37
1. Tablice znaków tej kategorii powinny mieć kształt prostokąta.
2. O ile wybór kolorów jest dowolny, w znakach tej kategorii nie
powinien w żadnym razie przeważać kolor czerwony.
III, A. ZNAKI INFORMACYJNE
Artykuł 38
1. Znak: "POSTÓJ" (III, A.1) powinien być używany dla wskazania
miejsc, w których pozostawienie pojazdów na postoju jest dozwolone.
2. Tarcza tego znaku ma kształt kwadratu.
3. Bok kwadratu powinien mieć co najmniej 0,60 m dla znaku o wymiarach
normalnych i co najmniej 0,40 m dla znaku o wymiarach zmniejszonych.
4. Znak ten może być umieszczony prostopadle lub równolegle do drogi.
5. Tło tarczy znaku powinno być niebieskie, a litera "P" biała.
6. Pod tym znakiem może być umieszczona prostokątna tabliczka,
zawierająca napisy ograniczające czas trwania dozwolonego postoju lub
wskazujące miejsce postoju.
Artykuł 39
1. Znak "SZPITAL" powinien być używany jako wskazówka dla kierujących
pojazdami, że należy zastosować środki ostrożności, których wymaga
bliskość pewnych zakładów leczniczych, a w szczególności unikać, o ile
to jest możliwe, robienia hałasu.
2. Na tarczy znaku pod symbolem "H" powinno być umieszczone słowo
"Szpital", jak na rys. III, A.2.
3. Tło tarczy znaku powinno być niebieskie, a napis biały.
4. Znak ten powinien być umieszczony prostopadle do drogi.
Artykuł 40
1. Znaki wskazujące punkty usługowe są następujące:
a)Znak: "PUNKT OPATRUNKOWY" (III, A.3 lub III, A.4), który powinien
być używany dla wskazania bliskości punktu opatrunkowego,
zorganizowanego przez uznane oficjalnie stowarzyszenie;
b)Znak: "STACJA OBSŁUGI" (III, A.5), który powinien być używany dla
wskazania bliskości stacji obsługi;
c)Znak: "TELEFON" (III, A.6), który powinien być używany dla
wskazania, że w pobliżu jest telefon;
d)Znak: "STACJA BENZYNOWA" (III, A.7), który powinien być używany jako
wskazówka, że istnieje stacja benzynowa w odległości wskazanej na
znaku.
2. Mniejszy bok prostokąta tarczy znaków przewidzianych w niniejszym
artykule powinien być umieszczony poziomo. Tło powinno być niebieskie.
Znak zawiera wewnątrz białego kwadratu symbol koloru czarnego lub
ciemnego, z wyjątkiem znaków III, A.3 lub III, A.4, których symbole są
czerwone. Bok białego kwadratu powinien wynosić co najmniej 0,30 m.
Jednakowoż znak III, A.7 zamiast białego kwadratu powinien mieć biały
prostokąt, którego mniejszy bok umieszczony jest poziomo.
3. Stosowanie znaków przewidzianych w paragrafie 1 pkt b), c), d)
powinno być ustalone przez właściwe władze.
Artykuł 41
1. Znak: "DROGA Z PIERWSZEŃSTWEM PRZEJAZDU" (III, A.8) może być
używany dla wskazania początku drogi z pierwszeństwem przejazdu.
2. Znak ten może być również powtarzany wzdłuż drogi z pierwszeństwem
przejazdu.
3. Znak: "KONIEC PIERWSZEŃSTWA PRZEJAZDU" (III, A.9) powinien być
używany dla wskazania końca drogi z pierwszeństwem przejazdu, jeżeli
na początku tej drogi był ustawiony znak III, A.8.
4. Znak ten może być również używany dla oznajmienia, że taka droga
się kończy. Wtedy uzupełnia się go dodatkową tablicą prostokątną,
umieszczoną pod znakiem i wskazującą odległość, w której kończy się
pierwszeństwo przejazdu. Przykład tego znaku podaje rys. III, A.9a.
5. Tarcze znaków przewidzianych w niniejszym artykule powinny mieć
kształt kwadratu, którego jedna przekątna jest pionowa.
6. Bok kwadratu powinien mieć co najmniej 0,60 m dla znaku o wymiarach
normalnych i co najmniej 0,40 m dla znaku o wymiarach zmniejszonych.
Dla znaków przypominających, umieszczonych na obszarach zabudowanych,
bok kwadratu powinien mieć co najmniej 0,25 m.
7. Tło znaków podanych w niniejszym artykule powinno być żółte,
otoczone białym pasem z czarną obwódką. Pas poprzeczny znaku III, A.9
powinien być czarny lub ciemny.
8. Znaki te powinny być umieszczone na poboczu drogi po stronie
odpowiadającej kierunkowi ruchu i zwrócone przednią stroną do
nadjeżdżających pojazdów. Ponadto mogą one być powtórzone po drugiej
stronie drogi.
III,B. TABLICE PRZED DROGOWSKAZAMI I DROGOWSKAZY
Artykuł 42
1. Tablice przed drogowskazami powinny mieć kształt prostokąta.
2. Wymiary tych znaków powinny być takie, aby znaczenie ich było łatwo
zrozumiałe dla kierujących pojazdami jadącymi z wielką szybkością.
3. Znaki te powinny mieć napis składający się z ciemnych liter na
jasnym tle lub z jasnych liter na ciemnym tle.
4. Znaki te należy umieszczać w odległości od 100 do 250 m od
skrzyżowania. Na drogach przeznaczonych wyłącznie do ruchu
samochodowego odległość ta może być zwiększona do 500 m.
5. Przykłady tego znaku stanowią rysunki III, B.1a i III, B.1b.
Artykuł 43
1. Drogowskazy powinny mieć kształt prostokąta, umieszczonego dłuższym
bokiem poziomo i zakończonego z jednej strony strzałką.
2. Na tych znakach mogą być umieszczone nazwy innych miejscowości,
znajdujących się w tym samym kierunku.
3. Jeżeli odległości do wskazywanych miejscowości są wymienione,
liczby oznaczające kilometry (albo mile) umieszcza się pomiędzy nazwą
miejscowości a ostrym końcem drogowskazu.
4. Kolory drogowskazów powinny być takie same jak kolory znaków przed
drogowskazami.
5. Przykłady drogowskazów pokazane są na rysunkach III, B.2a i III,
B2b.
III, C. TABLICE MIEJSCOWOŚCI I ZNAKI SZLAKÓW
Artykuł 44
1. Tablice miejscowości powinny mieć kształt prostokąta, którego
dłuższy bok umieszczony jest poziomo.
2. Wymiary i miejsce ustawienia tych tablic powinny być takie, aby
oznaczenia były widoczne nawet w nocy.
3. Tablice te powinny mieć napis składający się z ciemnych liter na
jasnym tle lub z jasnych liter na ciemnym tle.
4. Tablice te powinny być umieszczone na poboczu drogi przed wjazdem
do obszarów zabudowanych, ze strony odpowiadającej kierunkowi ruchu i
przednią stroną zwrócone do tego kierunku.
5. Przykłady tego znaku uwidocznione są na rysunkach III,C.1a i
III,C.1b.
Artykuł 45
1. Znaki szlaków drogowych, na których umieszczone są cyfry, litery
lub kombinacja cyfr i liter, oznaczające numerację drogi, powinny
mieć kształt tablicy prostokątnej.
2. Znaki te mogą być umieszczone na słupach kilometrowych, nad lub pod
innymi znakami bądź ustawione jako osobne znaki.
3. Przykład tego znaku pokazany jest na rysunku III,C.2a.
Część III
PRZEPISY DODATKOWE DOTYCZĄCE PRZEJAZDÓW KOLEJOWYCH W JEDNYM POZIOMIE Z
DROGĄ
Artykuł 46
Przed przejazdami kolejowymi mogą być używane, jeżeli okoliczności
tego wymagają, dodatkowe znaki pośrednie w postaci tablic
prostokątnych, umieszczone pod znakiem I,8 lub I,9 następnie na dwóch
trzecich i na jednej trzeciej odległości dzielącej znak od toru
kolejowego i mające trzy, dwa lub jeden pas ukośny czerwony na tle
białym lub żółtym. Przykłady tych znaków uwidocznione są na rysunkach
I,8a, I,9a, I,8/9b i I,8/9c.
Artykuł 47
W przypadku, gdy zdała nastawne zapory przejazdu kolejowego nie są
widoczne z punktu, w którym odbywa się ich nastawianie, niezależnie od
tego, czy odbywa się ono ręcznie, czy samoczynnie, muszą one być
zaopatrzone w sygnalizację dźwiękową lub wzrokową uprzedzającą w porę
użytkowników drogi, że za chwilę rozpocznie się zamykanie zapory.
Zamykanie zapory musi być dostatecznie powolne, aby pozwolić dokończyć
przejazdu użytkownikom drogi, znajdującym się już na przejeździe.
Artykuł 48
Na każdym przejeździe kolejowym z zaporami działanie zapór powinno być
zapewnione podczas całego czasu trwania ruchu pociągów. Jeżeli
przejazd przechodzi na stałe z kategorii przejazdów z zaporami do
kategorii przejazdów bez zapór z sygnalizacją samoczynną lub do
kategorii przejazdów bez zapór i bez sygnalizacji samoczynnej, zapory
muszą być usunięte dla uniknięcia wątpliwości, która mogłaby powstać
wśród użytkowników drogi.
Artykuł 49
1. Na każdym przejeździe kolejowym bez zapór z sygnalizacją samoczynną
sygnał samoczynny uprzedzający o zbliżaniu się pociągów powinien być
umieszczony w bezpośredniej bliskości toru kolejowego i o ile możliwe
na tej samej podstawie, na której jest umieszczony znak w kształcie
krzyża św. Andrzeja (I,10 i I,11). Ten sygnał ostrzegawczy musi się
składać, tak w dzień, jak i w nocy, z jednego lub kilku świateł
migających koloru czerwonego, nakazujących zatrzymanie się
użytkownikom drogi. Odpowiednie środki powinny być przedsięwzięte, aby
zaradzić ewentualnemu uszkodzeniu działania sygnału samoczynnego i aby
ten ostatni nie mógł być mylnie zrozumiany.
2. Prócz przewidzianego wyżej czerwonego sygnału świetlnego może być
również zastosowany sygnał dźwiękowy.
3. Do przewidzianej powyżej sygnalizacji samoczynnej, uprzedzającej o
zbliżaniu się pociągu, zalicza się również taką samą sygnalizację
kierowaną ręcznie, a nie samoczynnie.
Artykuł 50
Przejazd kolejowy może nie być zaopatrzony w zapory i sygnalizację
samoczynną jedynie w tym przypadku, gdy użytkownicy drogi mogą widzieć
wyraźnie z dostatecznej odległości tor kolejowy z jednej i z drugiej
strony przejazdu, tak aby kierujący, zbliżający się do toru kolejowego
z jednej czy z drugiej strony, jeżeli pociąg jest już widoczny, mieli
czas zatrzymać się przed wjazdem na przejazd, nawet przy największej
szybkości nadjeżdżającego pociągu. Widoczność powinna być również
dostateczna na samym przejeździe, tak aby użytkownicy drogi,
znajdujący się już na przejeździe, po spostrzeżeniu pociągu mieli czas
opuścić przejazd.
Część IV
ZNAKI PODAWANE PRZEZ KIERUJĄCYCH RUCHEM
Artykuł 51
Kierujący ruchem powinni być odpowiednio wyekwipowani i ustawić się w ten
sposób, aby byli widoczni przez wszystkich użytkowników drogi.
Artykuł 52
1. Znaki dawane przez kierujących ruchem powinny być zgodne z jednym z
dwóch następujących systemów:
Pierwszy system
Znak A - "STÓJ" dla pojazdów nadjeżdżających z przodu: ręka
podniesiona pionowo, dłonią ku przodowi.
Znak C - "STÓJ" dla pojazdów nadjeżdżających z tyłu: ręka wyciągnięta
poziomo, dłonią ku przodowi, ze strony odpowiadającej kierunkowi ruchu
pojazdów, które mają się zatrzymać.
Znaki A i C mogą być używane jednocześnie.
Drugi system
Znak B - "STÓJ" dla pojazdów nadjeżdżających z przodu: ręka
wyciągnięta poziomo, dłonią ku przodowi, ze strony odpowiadającej
kierunkowi ruchu pojazdów, które mają się zatrzymać. Znak C - "STÓJ"
dla pojazdów nadjeżdżających z tyłu: ręka wyciągnięta poziomo, dłonią
ku przodowi ze strony odpowiadającej kierunkowi ruchu pojazdów, które
mają się zatrzymać.
Znaki B i C mogą być dawane jednocześnie.
2. W jednym i drugim systemie przewiduje się, że można dać znak ręką -
aby zaznaczyć, że pojazdy mają jechać dalej.
Część V
SYGNAŁY ŚWIETLNE RUCHU DROGOWEGO
Artykuł 53
1. Światła sygnałów świetlnych w ruchu drogowym będą mieć znaczenie
następujące:
a)w systemie trójkolorowym:
światło czerwone oznacza, że pojazdy nie mają prawa przejazdu;
światło zielone oznacza, że pojazdy mają prawo przejazdu.
Gdy światło żółte jest używane po świetle zielonym, oznacza ono, że
pojazdy nie mają prawa przejazdu mimo sygnału, chyba że znajdują się
tak blisko sygnału w chwili zapalenia się żółtego światła, że nie mogą
już zatrzymać się przed sygnałem, zachowując dostateczne
bezpieczeństwo.
Gdy światło żółte jest używane jednocześnie ze światłem czerwonym lub
po nim, ukazanie się jego oznacza mającą zaraz nastąpić zmianę wskazań
sygnału, co nie może być tłumaczone, że zakaz przejazdu jest
zniesiony.
b)w systemie dwukolorowym:
światło czerwone oznacza, że pojazdy nie mają prawa przejazdu;
światło zielone oznacza, że pojazdy mają prawo przejazdu.
Ukazanie się światła czerwonego wtedy, gdy światło zielone jest
jeszcze zapalone, ma to samo znaczenie, co światło żółte, które
ukazuje się po świetle zielonym w systemie trójkolorowym.
2. Jeżeli jest używane tylko jedno światło żółte migające, sygnał ten
oznacza: UWAGA! OSTROŻNIE!
3. Światła muszą być umieszczone jedno nad drugim. W zasadzie światło
czerwone musi być umieszczone na górze, a światło zielone na dole.
Jeżeli jest używane światło żółte, musi ono być umieszczone pomiędzy
świat3em czerwonym a światłem zielonym.
4. Jeżeli sygnały świetlne są umieszczone na poboczu drogi, dolna
krawędź najniższego światła musi w zasadzie znajdować się nie niżej 2
m i nie wyżej niż 3,50 m nad poziomem jezdni. Jeżeli sygnały te są
zawieszone nad jezdnią, najniższa krawędź dolnego światła musi się
znajdować co najmniej na wysokości 4,50 m nad poziomem jezdni.
5. Jeżeli to jest możliwe, sygnały świetlne powinny być powtórzone z
drugiej strony skrzyżowania.
Część VI
ZNAKOWANIE JEZDNI
Artykuł 54
1. W przypadku, gdy poza obszarami zabudowanymi jezdnia posiada więcej
niż dwa pasy ruchu, podział jezdni na pasy powinien być w zasadzie
oznaczony w sposób dobrze widoczny.
2. W przypadku, gdy poza obszarami zabudowanymi jezdnia o trzech
pasach ruchu posiada odcinki, na których widoczność jest
niedostateczna, albo inne miejsca niebezpieczne - całkowita szerokość
jezdni powinna być podzielona tylko na dwa pasy ruchu.
3. Na jezdni o dwóch pasach ruchu podział jej na pasy może być
oznaczony w ten sam sposób na odcinkach, na których widoczność jest
niedostateczna lub w innych miejscach niebezpiecznych.
4. Linie podziału na pasy ruchu, przewidziane w paragrafach 2 i 3
wskazują, że w normalnych warunkach ruchu drogowego pojazdy nie
powinny przekraczać granicy pasa ruchu wyznaczonego dla ich kierunku
ruchu.
Artykuł 55
1. Jeżeli krawędzie jezdni są oznaczone światłami lub urządzeniami
odbijającymi światło, można używać świateł lub urządzeń odbijających
światło dwóch różnych kolorów.
2. Kolor czerwony lub pomarańczowy może być używany dla oznaczenia
krawędzi jezdni ze strony odpowiadającej kierunkowi ruchu, a kolor
biały dla oznaczenia krawędzi jezdni ze strony przeciwnej kierunkowi
ruchu.
3. Gdy używa się świateł lub urządzeń odbijających światło dla
oznaczenia pachołków lub wysepek na drodze, najbardziej wskazane jest
używanie koloru białego lub żółtego.
Część VII
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 56
1. Niniejszy Protokół będzie otwarty do dnia 31 grudnia 1949 roku do
podpisu przez wszystkie Państwa, które podpisały Konwencję o Ruchu
Drogowym, otwartą do podpisu w Genewie dnia 19 września 1949 roku.
2. Niniejszy Protokół będzie ratyfikowany. Dokumenty ratyfikacyjne
będą złożone u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.
3. Poczynając od dnia 1 stycznia 1950 roku będą mogły przystąpić do
niniejszego Protokołu Państwa, które podpisały Konwencję o Ruchu
Drogowym, jak również Państwa, które do niej przystąpią. Protokół
będzie również otwarty do przystąpienia w imieniu każdego Terytorium
Powierniczego, którego zarząd powierzono Narodom Zjednoczonym i w
którego imieniu przystąpiono do wyżej wymienionej Konwencji.
4. Przystąpienie nastąpi przez złożenie dokumentu o przystąpieniu u
Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 57
1. Każde Państwo będzie mogło podczas podpisywania, ratyfikacji lub
przystąpienia albo w każdej chwili później - oświadczyć przy pomocy
notyfikacji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Narodów
Zjednoczonych, że postanowienia niniejszego Protokołu będą stosowane
na jakimkolwiek terytorium, którego stosunki międzynarodowe dane
Państwo reprezentuje. Postanowienia te będą mogły być stosowane na
terytorium lub terytoriach, wymienionych w notyfikacji, w trzydzieści
dni od daty otrzymania wymienionej notyfikacji przez Sekretarza
Generalnego albo, jeżeli Protokół jeszcze wtedy nie wszedł w życie, z
chwilą jego wejścia w życie.
2. Gdy pozwolą na to okoliczności, każda z Umawiających się Stron
zobowiązuje się poczynić jak najwcześniej właściwe kroki, aby
rozciągnąć stosowanie niniejszego Protokołu na terytoria, których
stosunki międzynarodowe reprezentuje, z zastrzeżeniem zgody rządów
tych terytoriów, jeżeli tego będą wymagać przepisy konstytucyjne.
3. Każde Państwo, które złożyło oświadczenie zgodnie z postanowieniami
paragrafu 1 niniejszego artykułu, o stosowaniu niniejszego Protokołu
na terytorium, którego stosunki międzynarodowe reprezentuje, będzie
mogło w każdej chwili później oświadczyć przy pomocy notyfikacji
skierowanej do Sekretarza Generalnego, że niniejszy Protokół
przestanie być stosowany na terytorium wymienionym w notyfikacji. Po
upływie roku od daty notyfikacji Protokół przestanie być stosowany na
wymienionym terytorium.
Artykuł 58
Niniejszy Protokół wejdzie w życie po upływie piętnastu miesięcy od
daty złożenia piątego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu o
przystąpieniu. Dla każdego Państwa, które będzie go ratyfikować lub
przystąpi do niego po tej dacie, niniejszy Protokół wejdzie w życie po
upływie piętnastu miesięcy od daty złożenia przez to Państwo dokumentu
ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.
Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych zawiadomi o dacie wejścia w
życie niniejszego Protokołu każde z Państw-Sygnatariuszy lub Państw
przystępujących, jak również inne Państwa, które były zaproszone do
uczestniczenia w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie
transportu drogowego i samochodowego.
Artykuł 59
Ratyfikując niniejszy Protokół lub przystępując do niego, każde
Państwo uczestniczące w Konwencji o ujednostajnieniu sygnalizacji
drogowej, otwartej do podpisu w Genewie dnia 30 marca 1931 r.,
zobowiązuje się wypowiedzieć ją w terminie trzech miesięcy od daty
złożenia dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów o przystąpieniu.
Artykuł 60
1. Każda poprawka do niniejszego Protokołu, proponowana przez jedną z
Umawiających się Stron, będzie złożona u Sekretarza Generalnego
Narodów Zjednoczonych, który poda jej tekst do wiadomości wszystkim
Umawiającym się Stronom, żądając jednocześnie, aby go powiadomiły w
przeciągu czterech miesięcy:
a)czy życzą sobie, aby została zwołana konferencja w celu zbadania
proponowanej poprawki;
b)czy są zdania, że należy przyjąć proponowaną poprawkę bez zwoływania
konferencji;
c)czy są zdania, że należy odrzucić proponowaną poprawkę bez
zwoływania konferencji.
Prócz Umawiających się Stron proponowana poprawka powinna być
przesłana przez Sekretarza Generalnego również wszystkim innym
Państwom, które były zaproszone do uczestniczenia w Konferencji
Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego.
2. Sekretarz Generalny zwoła konferencję Umawiających się Stron w celu
zbadania proponowanej poprawki w przypadku, gdy co najmniej trzecia
część Umawiających się Stron zażąda zwołania konferencji.
Sekretarz Generalny zaprosi na tę konferencję, prócz Umawiających się
Stron, Państwa zaproszone do uczestniczenia w Konferencji Narodów
Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego oraz
Państwa, których obecność Rada Gospodarczo-Społeczna uzna za pożądaną.
Postanowienia te nie będą stosowane, gdy poprawka do niniejszego
Protokołu będzie przyjęta zgodnie z postanowieniami paragrafu 5
niniejszego artykułu.
3. Każda poprawka do niniejszego Protokołu, która będzie przyjęta
przez Konferencję większością dwóch trzecich głosów, będzie podana
wszystkim Umawiającym się Stronom do akceptacji. W dziewięćdziesiąt
dni po akceptacji jej przez dwie trzecie Umawiających się Stron
poprawka wejdzie w życie dla wszystkich Umawiających się Stron, z
wyjątkiem tych, które oświadczą przed datą wejścia jej w życie, że
nie akceptują jej.
4. W czasie przyjmowania poprawki do niniejszego Protokołu Konferencja
będzie mogła postanowić większością dwóch trzecich głosów, że poprawka
jest tego rodzaju, że każda Umawiająca się Strona, która oświadczyła,
że jej nie akceptuje i która jej nie zaakceptuje w terminie dwunastu
miesięcy po jej wejściu w życie, po wygaśnięciu tego terminu
przestanie być uczestnikiem niniejszego Protokołu.
5. W przypadku, gdy przynajmniej dwie trzecie Umawiających się Stron
powiadomi Sekretarza Generalnego, zgodnie z ustępem b) paragrafu 1
niniejszego artykułu, że gotowa jest przyjąć poprawkę bez zwoływania
konferencji, Sekretarz Generalny skieruje notyfikację o ich
postanowieniu do wszystkich Umawiających się Stron. Po upływie
dziewięćdziesięciu dni od daty tej notyfikacji poprawka nabierze mocy
obowiązującej w stosunku do wszystkich Umawiających się Stron z
wyjątkiem tych, które w tym terminie zawiadomią Sekretarza
Generalnego, że są tej poprawce przeciwne.
6. Co się tyczy poprawek innych niż te, które są przewidziane w
paragrafie 4 niniejszego artykułu, pierwotne postanowienia pozostaną w
mocy w stosunku do każdej Umawiającej się Strony, która złoży
oświadczenie przewidziane w paragrafie 3 lub zgłosi sprzeciw
przewidziany w paragrafie 5.
7. Umawiająca się Strona, która złożyła oświadczenie przewidziane w
paragrafie 3 niniejszego artykułu lub która zgłosiła sprzeciw do
poprawki, zgodnie z postanowieniami paragrafu 5 niniejszego artykułu,
będzie mogła w każdej chwili wycofać to oświadczenie lub sprzeciw przy
pomocy notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego. Poprawka
nabierze mocy obowiązującej w stosunku do tej Umawiającej się Strony
po otrzymaniu wymienionej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.
Artykuł 61
Niniejszy Protokół może być wypowiedziany w drodze jednorocznego
wypowiedzenia zgłoszonego Sekretarzowi Generalnemu Narodów
Zjednoczonych, który zawiadomi o tym wypowiedzeniu każde Państwo,
które podpisało Protokół lub do niego przystąpiło. Protokół przestanie
obowiązywać Umawiającą się Stronę, która go wypowiedziała, po
wygaśnięciu tego jednorocznego terminu.
Artykuł 62
Każdy spór pomiędzy dwiema lub kilkoma Umawiającymi się Stronami,
dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszego Protokołu, którego
Strony nie mogłyby uregulować drogą rokowań lub innym sposobem, na
pisemne żądanie jednej zainteresowanej Umawiającej się Strony może być
przekazany do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w celu
rozstrzygnięcia.
Artykuł 63
Żadne postanowienie niniejszego Protokołu nie powinno być
interpretowane w tym sensie, że zakazuje Umawiającej się Stronie
zastosowania środków zgodnych z postanowieniami Karty Narodów
Zjednoczonych i ograniczonych do wymagań sytuacji, które ona uważa za
potrzebne dla zapewnienia swego bezpieczeństwa zewnętrznego lub
wewnętrznego.
Artykuł 64
Oprócz zawiadomień przewidzianych w paragrafie 5 artykułu 5, w
artykule 58 i w paragrafach 1, 3 i 5 artykułu 60, jak również w
artykule 61, Sekretarz Generalny notyfikować będzie Państwom
wymienionym w paragrafie 1 artykułu 56:
a)podpisy, ratyfikacje i przystąpienia, w myśl artykułu 56;
b)notyfikację w przedmiocie terytorialnego stosowania niniejszego
Protokołu, w wykonaniu artykułu 57;
c)oświadczenia, którymi Państwa przyjmują poprawki do niniejszego
Protokołu, zgodnie z paragrafem 3 artykułu 60;
d)sprzeciwy do poprawek do niniejszego Protokołu, notyfikowane przez
Państwa Sekretarzowi Generalnemu, zgodnie z paragrafem 5 artykułu 60;
e)datę wejścia w życie poprawek do niniejszego Protokołu, zgodnie z
paragrafami 3 i 5 artykułu 60;
f)datę, od której Państwo przestanie być uczestnikiem niniejszego
Protokołu, zgodnie z paragrafem 4 artykułu 60;
g)cofnięcie sprzeciwu do poprawki do niniejszego Protokołu, w myśl
paragrafu 7 artykułu 60;
h)listę Państw związanych poprawkami do niniejszego Protokołu;
i)wypowiedzenie Konwencji z dnia 30.III.1931 roku o Ujednostajnieniu
Znaków Drogowych, zgodnie z artykułem 59 niniejszego Protokołu;
j)wypowiedzenie niniejszego Protokołu, zgodnie z artykułem 61.
2. Oryginał niniejszego Protokołu będzie złożony u Sekretarza
Generalnego, który prześle poświadczone za zgodność odpisy Państwom
wymienionym w paragrafie 1 artykułu 56.
3. Sekretarz Generalny jest upoważniony do zarejestrowania niniejszego
Protokołu z chwilą jego wejścia w życie.
Na dowód czego niżej podpisani przedstawiciele, po wzajemnym okazaniu
sobie pełnomocnictw uznanych za dobre i sporządzone w należytej
formie, podpisali niniejszy Protokół.
Sporządzono w Genewie, w jednym egzemplarzu, w językach angielskim i
francuskim, przy czym obydwa teksty są autentyczne, dnia
dziewiętnastego września tysiąc dziewięćset czterdziestego dziewiątego
roku.
Oświadczenia:
Austria
Z uwzględnieniem zastrzeżenia odnośnie do paragrafu 1 artykułu 45
wymienionego w paragrafie 7 f) Aktu Końcowego Konferencji w sprawie
transportu drogowego i samochodowego.
Liban
Z zastrzeżeniem ratyfikacji.
Norwegia
Z uwzględnieniem zastrzeżenia odnośnie do paragrafu 5 artykułu 15,
wymienionego w paragrafie 7 e) Aktu Końcowego Konferencji w sprawie
transportu drogowego i samochodowego.
Szwecja
Z uwzględnieniem zastrzeżenia odnośnie do paragrafu 5 artykułu 15,
wymienionego w paragrafie 7 e) Aktu Końcowego Konferencji w sprawie
transportu drogowego i samochodowego.
AKT KOŃCOWY KONFERENCJI NARODÓW ZJEDNOCZONYCH W SPRAWIE TRANSPORTU
DROGOWEGO I SAMOCHODOWEGO
1. Konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i
samochodowego zwołana została przez Sekretarza Generalnego Narodów
Zjednoczonych zgodnie z rezolucją 147 B(VII) przyjętą przez Radę
Gospodarczo-Społeczną w dniu 28 sierpnia 1948 r. - Tekst tej rezolucji
jest następujący:
"Rada Gospodarczo-Społeczna
"Zobowiązuje Sekretarza Generalnego do:
"1. Zwołania najpóźniej w sierpniu 1948 r. konferencji międzynarodowej
w celu zawarcia nowej światowej konwencji w sprawie transportu
drogowego i samochodowego, jako że dwie Konwencje światowe z 1926 r.,
a mianowicie:
"a) Międzynarodowa Konwencja, dotycząca ruchu drogowego,
"b) Międzynarodowa Konwencja, dotycząca ruchu samochodowego, i
następna Konwencja z 1931 r. o ujednostajnieniu znaków drogowych nie
odpowiadają już obecnym wymaganiom. Jako robocze dokumenty posłużą
Konferencji zwłaszcza: projekt opracowany przez Komitet Transportu
Wewnętrznego Europejskiej Komisji Gospodarczej w wyniku badań
podjętych przez ten Komitet oraz tekst Konwencji z 1943 r. w sprawie
uregulowania ruchu samochodowego między Państwami Amerykańskimi.
"2. Zwrócenia się do Europejskiej Komisji Gospodarczej z prośbą o
zakończenie opracowywania wyżej wymienionego projektu możliwie jak
najprędzej i przesłanie go Sekretarzowi Generalnemu;
"3. Wezwania innych Komisji regionalnych, aby przedstawiły
sprawozdania w tym przedmiocie, jeśli sobie tego będą życzyły;
"4. Rozesłania powyższych tekstów wszystkim Rządom zaproszonym na
Konferencję;
"5. Ustalenia tymczasowego porządku dziennego Konferencji;
"6. a) Zaproszenia do uczestniczenia w Konferencji wszystkich Państw,
będących Członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych w chwili zwołania
wspomnianej konferencji, jak również Państw, które nie będąc Członkami
Organizacji Narodów Zjednoczonych, zostały zaproszone do
uczestniczenia w Konferencji Morskiej Narodów Zjednoczonych;
"b) Zwrócenia się do Rządów zaproszonych Państw z prośbą o udzielenie
ich delegatom pełnomocnictw do podpisania, z zastrzeżeniem późniejszej
ratyfikacji, Konwencji, która byłaby przyjęta na Konferencji;
"7. Zaproszenia, według własnego uznania, instytucji specjalnych,
organizacji międzynarodowych i międzyrządowych, które pracują w tej
dziedzinie, do wysłania na Konferencję obserwatorów;
"Postanawia, że prawo głosowania na Konferencji będzie mogło być
wykonywane przez wszystkie Państwa - Członków Organizacji Narodów
Zjednoczonych, jak również przez Państwa nie członkowskie, które
zostaną zaproszone, zgodnie z wyżej podanym paragrafem 6 a), a które
są uczestnikami którejkolwiek z Konferencji wymienionych powyżej w
paragrafie 1".
2. Konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i
samochodowego odbyła się w Genewie, w czasie od 23 sierpnia do 19
września 1949 r.
Na konferencji były reprezentowane przez delegacje rządy następujących
Państw:
Austria
Belgia
Bułgaria
Chile
Izrael
Włochy
Liban
Luksemburg
Nikaragua
Dania
Republika Dominikańska
Egipt
Stany Zjednoczone Ameryki
Norwegia
Holandia
Filipiny
Polska
Zjednoczone Królestwo
Francja
Gwatemala
Indie
Iran
Szwecja
Szwajcaria
Tailand
Unia Południowo-Afrykańska
Czechosłowacja
Jugosławia
Na konferencji były reprezentowane przez obserwatorów rządy
następujących Państw:
Australia
Brazylia
Kanada
Ekwador
Meksyk
Turcja
Na konferencji były reprezentowane przez obserwatorów następujące
organizacje:
A. Organizacje międzyrządowe:
Międzynarodowa Organizacja Pracy
Tymczasowa Komisja Międzynarodowej Organizacji Handlu
Międzynarodowy Instytut Unifikacji Prawa Prywatnego
B. Organizacje pozarządowe:
Międzynarodowa Izba Handlu
Międzynarodowa Federacja Pracowników Transportu
Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna
Międzynarodowy Związek Transportu Drogowego
Stałe Międzynarodowe Biuro Producentów Samochodowych
Główny Komitet Międzynarodowego Stowarzyszenia Turystycznego i
Międzynarodowej Federacji Samochodowej
Liga Towarzystw Czerwonego Krzyża
Międzyamerykańska Federacja Klubów Samochodowych.
3. Konferencja posłużyła się jako podstawą do dyskusji wniesionym
projektem Konwencji, sporządzonym przez Komitet Transportu
Wewnętrznego Europejskiej Komisji Gospodarczej oraz Konwencją z 1943
r. w sprawie uregulowania ruchu samochodowego miedzy Państwami
Amerykańskimi.
4. Na podstawie wyników obrad Konferencji zaprotokołowanych w
sprawozdaniach poszczególnych komitetów, jak również w sprawozdaniach
z posiedzeń plenarnych, Konferencja opracowała i przedłożyła do
podpisania Konwencję o ruchu drogowym.
5. Ponadto Konferencja opracowała i przedłożyła do podpisu Protokół w
sprawie znaków i sygnałów drogowych.
6. W końcu Konferencja opracowała i przedłożyła do podpisania i
akceptacji Protokół interpretujący rozdział VII, a dotyczący
przystąpienia do Konwencji obecnie okupowanych krajów i terytoriów.
7. W toku swych prac Konferencja powzięła również inne postanowienia,
wyliczone poniżej:
a)Rezolucję w sprawie międzynarodowych badań dotyczących opracowania
norm samochodowych świateł do mijania, której tekst jest załączony;
b)Rezolucję dotyczącą okresowego ogłaszania poprawek do Konwencji o
ruchu drogowym, której tekst jest załączony;
c)Rezolucję odnośnie do innych zagadnień dotyczących międzynarodowego
transportu drogowego, której tekst jest załączony;
d)przyjęcie zastrzeżenia Zjednoczonego Królestwa do artykułu 26
Konwencji o ruchu drogowym, a sformułowanego jak następuje:
Rowery dopuszczone do ruchu międzynarodowego w Zjednoczonym Królestwie
Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii powinny być zaopatrzone od
zmierzchu, podczas nocy lub też, gdy tego wymagają warunki
atmosferyczne, zgodnie z krajowym ustawodawstwem Zjednoczonego
Królestwa, w białe światło skierowane do przodu oraz w tylne światło
czerwone i szkiełko odblaskowe czerwone skierowane do tyłu, jak
również w białą powierzchnię z tyłu;
e)przyjęcie zastrzeżenia Szwecji i Norwegii do paragrafu 5 artykułu 15
Protokołu w sprawie znaków i sygnałów drogowych, a sformułowanego, jak
następuje:
W Szwecji i Norwegii dopuszcza się stosowanie krzyża św. Andrzeja na
przejazdach kolejowych wyposażonych w zapory;
f)przyjęcie zastrzeżenia Austrii odnośnie do paragrafu 1 artykułu 45
Protokołu w sprawie znaków i sygnałów drogowych, a sformułowanego, jak
następuje:
Znaki szlaków drogowych mogą mieć w Austrii kształt prostokąta lub
koła;
g)biorąc pod uwagę fakt, iż Konwencja o ruchu drogowym podpisana w
Genewie 19 września 1949 r. powinna zastąpić między innymi Konwencję z
1943 r. w sprawie uregulowania ruchu samochodowego między Państwami
Amerykańskimi, Konferencja postanowiła zwrócić się do Sekretarza
Generalnego Narodów Zjednoczonych z prośbą o sporządzenie urzędowego
przekładu Konwencji na język hiszpański i dołączenie go do tekstów
francuskiego i angielskiego przy przesyłaniu Rządom poświadczonych za
zgodność odpisów Konwencji, zgodnie z postanowieniami artykułu 35
Konwencji;
h)Konferencja stwierdziła, ze nie można było osiągnąć obecnie
porozumienia w sprawie jednolitego światowego systemu znaków i
sygnałów drogowych, który mógłby być przyjęty przez wszystkie
zainteresowane kraje. Wobec tego postanowiła ona opracować wymieniony
wyżej w paragrafie 5 Protokół zawierający zespół znaków i sygnałów i
przedłożyć go do podpisania lub do przystąpienia krajom, które pragną
stać się uczestnikami tego Protokołu.
Jednakże wobec powszechnie wyrażonego życzenia dążenia w przyszłości
do ustalania jednolitego systemu światowego znaków i sygnałów
drogowych Konferencja uznała, że byłoby pożądane, aby Rada
Gospodarczo-Społeczna zobowiązała Komisję Transportu i Łączności do
ponownego rozpatrzenia sprawy z udziałem potrzebnych rzeczoznawców i
do przedstawienia Radzie wniosków w sprawie dalszych środków, jakie
należałoby podjąć w celu osiągnięcia wspomnianego światowego
porozumienia w sprawie jednolitego systemu światowego znaków i
sygnałów drogowych.
Na dowód czego niżej podpisani przedstawiciele podpisali niniejszy Akt
Końcowy.
Sporządzono w Genewie, dnia dziewiętnastego września tysiąc
dziewięćset czterdziestego dziewiątego roku, w jednym oryginale, w
językach angielskim i francuskim, przy czym obydwa teksty są
autentyczne. Oryginał zostanie złożony na ręce Sekretarza Generalnego
Narodów Zjednoczonych, który prześle poświadczone za zgodność odpisy
każdemu z Rządów zaproszonych do wzięcia udziału w Konferencji.
Przed zastosowaniem sprawdź oryginał i aktualność przepisów !!
UWAGA: Skróty myślowe, zestawienia, własne analizy nie są podstawą rozstrzygnięć prawnych!
Podstawą są Dzienniki Ustaw, Rozporządzenia Rady Ministrów i inne akty prawne.
Wszystkie przedstawiane na stronach aplikacje, kalkulatory, animacje są mojego pomysłu i wykonania - podlegają ochronie praw autorskich.
Można wykorzystać je tylko do użytku osobistego - w pozostałych przypadkach proszę o kontakt - patrz: oferta.
Wymagają ciągłego doskonalenia ale ...
Animacje, gry, kalkulatory wykonałem w technologii Flash (grafika wektorowa - pliki swf).
Z końcem 2020 roku zablokowano zawartość flash w większości przeglądarek.
Aktualnie (28.05.2023) polecam przeglądarkę Microsoft Edge.
EDGE odtworzy gry, kalkulatory, animacje w plikach swf, treści na stronach mogą być systemowo czytane, a wyszukiwarka BING umożliwi wyszukiwania materiału na moich stronach i w sieci Web.
Można również korzystać z przeglądarki Firefox z bezpłatnym rozszerzeniem "Flash Player 2021".
Część prac przerobiłem na inne formaty. Wszystkiego się nie da, z różnych powodów - przepraszam, jeśli czegoś nie da się uruchomić.
Trwa przebudowa stron - przepraszam za niedogodności i mimo trudności - zapraszam :)
W innych tematach: dnia 22.02.2020
Solar powietrzny czyli jak wykorzystać darmową energię Słońca w domu.
17.04.2025
WITAJ
3167820
TEORIA w tydzień
OSK Jaworski Marcin
Kalwaria Zebrzydowska
ul. Krakowska 1
Start:9-12.05.2025
godz. 15.00
Hyundai i20
info:661 682 405
Numer PKK online
SPRAWDŹ CZAS REAKCJI
BEZPIECZNY ODSTĘP
DROGA HAMOWANIA,
ZATRZYMANIA
DROGA WYPRZEDZANIA
